donderdag 8 juni 2017

Een jaar overbruggen.



(Chartres 2015)



Een jaar te overbruggen….
Hoe doe ik dat?
Ga ik nu gewoon door?
Vertellen wat mij zoal bezighoudt?
Thuis en op school?
In mijn hart en op het land?
Het gaat niet zonder te vertellen wat was,
omdat het groot is voor mij. Heel groot.

Een jaar.
Het jaar dat ik besloot op avontuur te gaan.
Gedetacheerd werd in het Midden van het Land.
Het jaar ook dat mijn Lief besloot een andere weg
te gaan.Een onomkeerbare weg.
Hij verkoos het Hemelse boven het Aardse........
De dag,dat Het gebeurde en voor altijd Alles Anders werd.
Waarin wij elkaar nog spraken, 2 keer……en ik voelde dat het niet goed ging.
Ik was er bijna bij. Hoorde het, wist het…….
Ruw, opengereten, pijnlijk en verdrietig.
Die dag.
Er was geen reden meer om te zien of ik daar in het
Midden van Land een plek kon vinden…….
En dus ben ik terug. Hier op het Drentse Land.


(tuin)



Ik val en sta op. Val en sta op. Wat een proces en wat
een energie kost rouwen, verwerken.
Na acht maand besloot ik daar toch hulp bij te vragen.
Niet omdat ik niet rouwen kan, dat kan ik.
Maar hulp om Die Dag minder groot te laten worden.
Die dag, die dag…..7 oktober 2016.

En ik zie lichtpuntjes. Ik zie ze echt.
Daar wil ik over vertellen. Dat wil ik delen.
Omdat ik, teruglezend in mijn eigen blog zie hoe woorden
kunnen doen lachen en huilen, zalven en inpeperen.
Hoe ik vanaf 2013 toch verhaal schreef. Over het leven.
Het Leven.
Omdat verhalen mensen kunnen raken en overeenkomsten
soms nieuwe waardevolle inzichten met zich meebrengen.
Door woorden die wij delen…..richten. Tot elkaar, met elkaar.

Hoe verder?
Niet bang zijn, elke reis begint immers met een eerste stap.
En in die eerste stap ligt het vervolg besloten.







(zou bijna AMEN zeggen ;-))


(Werken in de tuin, dat deed hij op Geheel Eigen Wijze ;-))