Drie jaar geleden, toen mijn moeder in het hospice lag
was ik veel in het Twentse. Mijn ouders waren net weer verhuisd naar daar. Hun huis was nog niet eens echt ingericht.
Een van die avonden, toen mijn vader en ik naar zijn huis gingen (na een dag bij mijn moeder) kreeg ik een SMS.
Van mijn moeder, met een lief bericht en ik bewaarde dat zorgvuldig.
Een jaar geleden viel mijn mobiel op de grond.
Da's geen heftig bericht hoor, want ik heb nog steeds een oude Nokia.
Maar:
Alle Sms-jes waren verdwenen en dus ook die ene. Die ik zo zorgvuldig bewaard had.
Dat is jammer, dan vloek ik flink (daar ben ik heel goed in), maar c'est la vie.
Afgelopen week ruimde ik een kast op en ik vond mijn oude foto-toestel.
Geen beweging in te krijgen, helemaal leeg.
Maar ik vond ook een snoertje en ja hoor, ik kon het toestel opladen aan mijn laptop.
En zowaar, er stonden nog een paar foto's op.
Er zijn van de periodes dat ik mijn moeder niet in mijn nabijheid voel, maar ineens was ze er.
Net nu ik me toch wel zorgen maak......om mijn Vadertje.
Ik heb ergens een voorzienige blik gehad.
Een foto van mijn mobiel gemaakt.
Van dat ene SMS-je.
Van drie jaar geleden.
Omdat ik het een prachtige vondst vond, deel ik die met jullie. Ze schrijft: 'Komt goed' en dat kwam het helemaal niet. Het is een foto van niks, een uitgeblazen kaars naast mijn mobiel....pfff....maar ik was zo blij met het hervinden van dit bericht......