donderdag 29 mei 2014

Getuigschriften.

Het lijkt hier stil, maar dat is slechts schijn.
Wekenlang speelde het zich af in mijn hoofd.
Getuigschriftentijd.
Vorig jaar blogde ik er ook over.
Over de druk die groot moet zijn voordat ik begin.
Nou.......de druk ìs groot nu.

Dagenlang hikte ik er tegenaan.
Ik ben geen kunstenaar zeg ik zelf altijd.
Ik ben meer ambachtelijk ;-)
Dus ik teken niet met één lijn een woedende Thor.
Ik doe niet hup en hup en daar heb je dan de Yggdrasil.

En dus moet ik het anders doen.
Het wordt een linosnede.....
Op gekleurd papier.
Hoe je dat nou doet?
Nou zo:

Neem soft-pastels en maak een papier vol kleur.

Neem wc-papier en veeg de kleuren uit.
Pas wel op dat je steeds een nieuwe prop pakt.
Dus niet met het blauwe propje over het lichtgroen gaan.


Zo ontstaat langzaam maar zeker een achtergrond in pasteltinten.
Wanneer je nog niet helemaal tevreden bent, gewoon over de basis heen kleuren.
Je zou er in kunnen gaan tekenen, schilderen.....

Dit zelfde kun je ook doen met vet oliekrijt.
Dan doop je de prop in een schaaltje terpentine en veegt dan over het krijt.

Dat wilde ik eigenlijk, de kleuren worden dan intenser
(en ik krijg er niet zulke hoestbuien van) , maar het moet wel buiten......
en ja, dat weer hè? Dat zat nou niet bepaald mee gisteren.

Vervolgens is de tafel bezaaid met van alles.....
De blokprint en roller.......


Detail........
Alvast geslepen.......


Het werkblad.......ook mooi.

Een tipje van de sluier.


Ik realiseer me dat ik niet alles moet prijsgeven. Dat is altijd de sjeu van de laatste dag.
Daar ligt dan al je werk....met spreuk.......voor de kinderen van de klas.

Ik ben er nog niet hoor.....maar het begin is er.
De spreuken liggen klaar, het inschrijven kan beginnen.
Morgenavond moet alles ingeplakt en ingeschreven zijn.

Dan heb ik nog een maand voor 20 ouderstukken.
Dan zijn we klaar om te verhuizen naar klas 5, groep 7.
Het einde komt in zicht.
Als je, zoals ik, graag hele rondjes meegaat met je groep, ga je volgens mij veel eerder met pensioen.
Het lijkt nog maar even geleden dat deze kinderen met een zonnebloem en gouden kroontje de trap opkwamen om naar klas 1, groep 3 te gaan.
En nu .........nog twee jaar en dan gaan ze.


Weten jullie nog dat ik blogde over KOOS ?
Hij belde gisteravond. Hij had zijn toets gehaald en een goed gesprek gevoerd.
Het zit er dik in dat hij in september aan zijn HBO-opleiding kan beginnen.
Het laatste onderdeel had hij wel een beetje verprutst zei hij. 
'Was je het zat en had je moeite met je focus?'
'O, wat ken je me goed juf.....ja, ik zag het niet meer zitten'.
22 is hij........
Ik bedoel maar.....voor ik het weet ben ik met pensioen.
Pfffff.......

zondag 25 mei 2014

Zondagmorgen.......in de vroegte.


Het was een mooie zondagochtend.

De bloemetjes bloeiden......



...... of in elk geval groeiden.....






De lucht was  blauw en het zonnetje scheen!




Vader pimpelmees riep.......



en daar verscheen het kind.






Het kind riep terug en kwam steeds verder uit zijn vertrouwde huisje.



...en toen..........



'Joehoe.....ik vlieg!!!!'


donderdag 22 mei 2014

Vuur!


Terwijl ik rond tienen aan mijn tafel zit te werken, zie ik ineens een vreemde roze wolk.
En ik bedenk me geen moment, spring in de auto en race over de Drentse dreven naar de es hier achter.....ik weet dat het een kwestie van minuten is.



En eigenlijk ben ik net een paar minuten te laat......en neem ik niet helemaal de rust om mijn camera goed in te stellen......




Maar oooooooo, wat is het mooi.
Mijn gedachte op dat soort momenten?
a. Zie mij nou hysterisch scheuren over smalle weggetjes om 10 uur 's avonds.
b. Ooooooooooooooooo, hier word ik echt blij van.
c. Dit neemt niemand me meer af. 
Kennen jullie die gevoelens?


maandag 19 mei 2014

Doe open nu het duivenhuis......




De overbuurman heeft duiven.
Zijn leven (hij is met pensioen) draait ook om die duiven.
Iedere week gaan er een stel op transport om dan ergens, 250 km. zuidwaarts te worden vrij gelaten.
Ik sprak hem zaterdagmorgen.
Hij stond naar de lucht te staren.
Hij keek naar de wolken (en dat waren er niet veel hè?), wist hoe hard en van waar het waaide en voorspelde dat de eerste duiven rond half 12 verwacht werden.
En dus zette ik me rond 11 uur op een stoeltje met mijn spinnewiel en keek ook.
(da's geen straf en nog wel spannend ook).
Rond half 12 kwam de eerste en zo druppelden ze één voor één binnen.
Wat een prachtig gezicht.
's Middags sprong de buurman op zijn fiets om de tijden door te geven aan de duivenvereniging.
(en dat gaat allemaal met chips ;-) tegenwoordig).
Opgetogen kwam hij terug. Twee duiven van hem waren het snelst geweest.
Sneller dan die van Eijerkamp, die het groots aanpakt en er wel 80 tegelijk lost. En sneller dan Eijerkamp zijn is ook een sport, begreep ik al snel.

Maar dat was niet alles.
Een duif komt niet zomaar terug.
Daar moet je ze in trainen.
En dat gebeurde zondagmorgen.
Bij ons op het plein (in Oosterbeek). 
En ik was erbij.......





Foto-technisch stond die auto behoorlijk in de weg.......maar hey, Jane......beweging is goed toch?


Het zijn de jonge, bijna geslachtsrijpe duiven.
Ze mochten even buitenspelen.
Ze moeten leren om zonder stress in een hokje te zitten en thuis te komen als de duivenmelker dat wil. Hoe hij ze dat leert?
Op een gegeven moment lokt hij ze met voer. 
Ben je te laat? Krijg je geen voer.
Zo gaat dat.


'Het zijn net kinderen' zei hij.
'Strakke regels, loslaten en vertrouwen'.
Dat jullie het weten.









zaterdag 17 mei 2014

Afkicken.......




Na het afronden van mijn witte-vierkantjes-deken ontstond er toch wel een dipje.
Wat in hemelsnaam nu?
Ik had nog bolletjes van bovenstaande liggen.
Prachtig kleurverloop, maar ik vind het niet fijn breien.
Haken eigenlijk ook niet, maar ja....het lag er.
De basis van de witte deken (klik HIER) heb ik gebruikt voor de rondjes.



Ik heb ze omhaakt met crème dunnere wol (twee vasten in de onderliggende roze vaste).....

.......en aan elkaar gezet.



Aan de buitenzijde van mijn kleedje heb ik picootjes gehaakt.
Al was het een 'ik weet ook niet wat ik moet'- actie, eigenlijk vind ik het wel leuk.
Al die tinten roze,zalm,oranje.....

Natuurlijk volgde er ook een tweede kleedje, dat in een ruit-vorm aan elkaar gehaakt is. Maar om hier nu pontificaal te laten zien hoe ik kan doorslaan.....NEU.
Het moet klaar zijn nu. Ik heb mijn spinnewiel voor de dag gehaald en tracht in een andere stand te geraken. Het moet geen gehaakt circus worden bij mij thuis.
De ultieme angst van Lief is, dat we straks naar Frankrijk rijden met een wc-rol op de hoedenplank, voorzien van een gehaakt hoedje ;-). 

zaterdag 10 mei 2014

over Dè oorlog.

De afgelopen dagen stonden in het teken van het herdenken van de doden en het vieren van de vrijheid.
Door de jaren heen veranderde er veel op die vierde en vijfde mei.
We herdenken nu àlle doden en vieren nu de algehele vrijheid.
Maar toch blijven deze dagen vooral verbonden met onze oorlog.
Dè oorlog, die Tweede.
Ik keek zondagmorgen naar de tv. Met een handwerkje op schoot.
En ik kijk niet zo vaak meer naar kinderprogramma's.
Maar ik bleef hangen bij Zapp.
Zij zonden een 2 uur durend programma uit over de Tweede Wereldoorlog en die vind ik goed.
Heel erg goed.
Ik bedacht me wel hoeveel ouders nog zouden slapen en kinderen dit zomaar zouden bekijken.
Ik vond het een programma waar je samen met je kind naar kijkt.
HIER is de link.
Volgens mij gingen er afleveringen aan vooraf, maar die heb ik niet gezien.
Ik vond het een indrukwekkend en begrijpelijk overzicht.

Natuurlijk dacht ik terug aan mijn opvoeding.
Hoe is dat herdenken bij ons thuis gedaan?
Wij waren wel twee minuten stil, maar als ik vroeg aan mijn moeder of ze nu op dat moment stilstond bij het overlijden van haar broer ontkende ze dat. Daar had zij echt die twee minuten niet voor nodig.
Ik ben van ná de oorlog. En toch.....ook in mij zit een stukje oorlog.
Omdat ik opgevoed ben door ouders die die oorlog wel meemaakten.

En dat vind ik een ingewikkelde gedachte.
En ben ik benieuwd naar de mening van anderen.
Voelen anderen dat ook zo?
Anderen, geboren na die oorlog?
En verandert dat gevoel nu we ouder worden?



Bij ons thuis werd heus over de oorlog gesproken.
Ik mocht alles vragen, alles werd verteld en ook keer op keer, als ik daarom vroeg.
En ik vroeg dat met enige regelmaat. Omdat sommige gebeurtenissen zo heftig waren en ik probeerde te bedenken hoé erg dat was geweest. Mijn wezen voelde dat, maar het luchtige vertellen kon ik niet rijmen met dat wat ik hoorde.
Het was altijd zonder emotie.
Het werd verteld als verhaal. Met humor vaak, of enige zelfspot.
Zeker in mijn moeders leven was die oorlog een vreselijk verhaal.
Mijn moeder is geboren en getogen in Hengelo. Zij woonde aan het spoor, vlakbij het station.
Vlakbij de machinefabriek Stork.
De geallieerden wilden de Duitsers een slag toebrengen. De doorgaande treinverbinding naar Duitsland vernietigen, Stork plat bombarderen.
Zij was 8 jaar en speelde ergens in de buurt van haar huis, toen het luchtalarm afging.
Ze had geleerd te schuilen onder een trap en deed dat, in een portiek.
Maar wat nooit eerder gebeurd was, gebeurde die dag wel.
De bommen vielen. De geallieerden bombardeerden de fabrieken in Hengelo.

En er vielen ook bommen op het centrum.
Waar mijn moeder woonde.
Ze vertelde hoe bang ze was. 
Hoe ze, na het bombardement de uitgang van dat portiek waar ze onder de trap had gezeten niet kon vinden terwijl de deur open stond.
Hoe ze de straten niet meer herkende en de weg naar huis niet meer wist.
Hoe ze uiteindelijk, klimmend over hekken via achtertuinen thuis kwam.
En hoe de paniek daar ook groot was. 
Haar broer van 16 had het luchtalarm genegeerd en was de bijl terug gaan brengen een meter of 100 verderop, daar stond een molen.
Hij mocht niet gaan, maar deed het toch. 'Er gebeurt toch nooit wat', had hij geroepen.
En hij kwam nooit meer terug.
Mijn oma had 4 kinderen en 2 ervan waren niet thuis op het moment dat de bommen vielen.
Mijn moeder kwam thuis, haar broer niet.
Ik kende mijn oma als een norse, stugge vrouw en ik wist niet beter dan dat die gebeurtenis, het verliezen van een kind tijdens een bombardement, van invloed was geweest op haar stemmingen de rest van haar leven.




En als kleinkind begreep ik dat van mijn oma.
Ook dat er nooit deuren dicht mochten. In kleine ruimtes kon mijn moeder niet zijn als de deuren dicht waren.
 Of dat mijn moeder vertelde dat zij zich na de oorlog niet meer had kunnen concentreren op school. Of dat ze elke ochtend moest zwemmen, om haar drukte kwijt te raken.
Mijn moeder kon zwemmen als de beste moet je weten.
Of dat ik, als klein meisje, samen met mijn moeder naar het graf ging waar haar broer en later haar vader waren begraven. Geen steen.....dat wilde mijn opa niet. Want je dacht toch niet dat die kist, die mijn opa in de kerk meekreeg met het stoffelijk overschot van zijn zoon, dat daar werkelijk zijn zoon in lag. Dat deden ze om het leed te verzachten. Ze hingen er een zak aan met een gevonden schoen.....en lieten de familie geloven dat dat hun omgekomen familie-lid was.



Als kind is het leven zoals het is. En dus ook niet gek.
Of raar, of vreemd. 
Daarom was mijn oma zoals zij was.
Daarom was mijn moeder zoals zij was.
En toch gebeurde er ook iets vreemds in mij.
De verhalen die ik hoorde voelde ik als immens grote drama's, maar de mensen die ze vertelden toonden die emoties niet. 

Je was flink als je niet huilde. Je werd verondersteld niet te zeuren. Er gebeurden wel ergere dingen in de wereld. En ook dat snapte ik. Mijn 'verdrieten' waren niets als je ze vergeleek met wat mensen in de oorlog hadden meegemaakt.
Ik ben een verschrikkelijk emotioneel wezen. Ik voel altijd tranen. Van verdriet, van blijdschap of van ontroering. Nog altijd kan ik tranen inhouden omdat ik geleerd heb dat het niet getuigt van een sterk karakter als je die te pas en te onpas laat stromen. Diep in mijn hart vind ik ook dat dat zo is.
Maar vìnd ik dat ook, of heb ik dat geleerd?
Daar kan ik lang over nadenken.

Nu ik dit verhaal schrijf, heb ik eens gezocht op internet. Mijn verhalen zitten immers in mijn hoofd. Was het echt zo erg als ik het me herinner uit die verhalen? Of heb ik het dramatischer en groter gemaakt dan het was? Deze foto's vond ik. De straat waar mijn moeder woonde. 
Nee, ik heb het niet groter gemaakt. Het was net zo erg......wellicht nog veel erger dan ik ooit in mijn hoofd heb kunnen bedenken.








dinsdag 6 mei 2014

Ridders.






Een kind uit mijn klas (ja, een jongen) droomt er van een ridder te zijn.
Het is zo'n blozend en gezond mensenkind dat het beste groeit door de wind.
En door de regen.
En de zon op zijn wangen.
Rennend door een weiland vol bloemen.
Maar ja, hij moet  dagelijks naar school.



Er zijn van die momenten dat ik hem vast wil plakken op een stoel.
Met zijn ogen op het bord gericht.
Of op zijn schrift.......
of op mij.
Maar ja, hij is nogal snel afgeleid.

Maar sinds kort heeft hij een plan.
En dat moet er uit. 
Hij wil een spreekbeurt houden over ridders.
En dus zit hij te schrijven, te tekenen en te lezen.
Want die spreekbeurt, die moet er komen.
En hey.....dat mag. Op gezette tijden dan hè?



Ik was in Doorwerth. Bij het kasteel.
En het was alsof ik hem zag.
In een notendop.
Wuivend fluitekruid.
Frisse wind aan de Rijn.
Dikke muren,
kleine kijkgaten.
Een ophaalbrug.





Maar met toegang tot een levendige binnenplaats.
Ruisende oude bomen.
Prachtig geschilderde deuren.
Torens, een klok, een restaurant.
En....een tuin met mogelijkheden.





Ik moest aan hem denken daar in Doorwerth.
Zomaar midden in mijn vakantie.
Ik zal doorgaan met ploegen, met bouwrijp maken en zo hier en daar een zaadje laten vallen.





Tot wat het moet groeien?
Zit er niet schoonheid in alles dat/wat (mag allebei, ik zocht het op ;-)) groeit?


Slaapmuts.

Engelwortel.


Salomons-zegel.


Artisjok.
Zeekool.


maandag 5 mei 2014

Villa Augustus.






We waren in Dordrecht, Villa Augustus.
Met enige regelmaat zie ik blogs voorbij komen die daar over gaan en altijd zijn het enthousiaste verhalen.
Daar komt de mijne dan bij.
Waarom je er naar toe moet?
Nou ja, gewoon om het te zien. Om er koffie te drinken, door de tuin te scharrelen en ideeën op te doen.
Om te voelen hoe een nieuw project goed kan zijn voor oude gebouwen.
Ik vind het een mooi verhaal. De oude watertoren van Dordrecht.
Hoe die ooit dienst deed en nu door een pracht-initiatief tot iets moois is omgetoverd met eerbied voor het verleden.
De historie vind je HIER. De foto's hier onder zijn van gisteren ;-)






Is dit het verschil tussen een beschutte binnentuin en buiten?
Of tussen het Noorden van het land en het Zuiden? 
Of tussen professioneel tuinieren en hobby-en zoals ik dat doe?
Dat laatste zal zeker.....



Geen slak te zien hier. Moet je bij mij kijken. De hosta's zijn nu al aangevreten.







Foto's vanuit de koeling. Een vaas bloemen staat dan ook een stuk langer.....









We kochten pesto van radijsloof......alleen daarom al ga ik dan nu toch radijs zaaien.
'Natuurlijk', denk ik dan. 'Waarom wel van zevenblad en niet van radijsloof. Tsssss'.




Het concept is prachtig, en slim en overal doorgevoerd. Zelfs de servetten zijn van linnen en niet van papier.
Het geeft het idee van puur natuur, duurzaam, biologisch en verantwoord.
Daar komen heel veel mensen op af. Het restaurant zit vol, de taart is smakelijk en je ziet waar ze gebakken zijn. Het brood ziet er prachtig uit en de mensen zijn vriendelijk.
Ik vind het een voorbeeld voor nieuwe initiatieven, een inspiratie-bron voor creatieve mensen.



Een foto van rond 1930......


....en deze dus van gisteren.