maandag 28 december 2015

Lieve allemaal!!







Ik voelde het.....ik weet het zeker.
Al jullie liefdevolle woorden.
En dat was fijn.


Het viel niet mee, maar het is gedaan.
Nadat alle metingen goed waren, mocht ik donderdagmiddag al naar huis.
Het herstel gaat vast sneller.
Ik weet immers al hoe dat moet?
En mijn lijf ook.....

Kerst is voorbij en de stilte was weldadig.
Geen tikjes, geen klopjes, geen vertraagde hartslag.
Ik ben benieuwd wanneer het moment komt dat ik me realiseer
dat ik toch minstens een half uur niet aan mijn hart dacht.

Nu is het maandag en ben ik blij dat ik de zon op zag gaan ( al is ie nu alweer aan het verdwijnen)
en het 'gewone' leven weer even verder gaat.
Ik heb zin om oliebollen te bakken.
Tsssss, dat heb ik nog nooit van mijn leven gehad.

Ik wil jullie zeggen dat ik weer opkrabbel en al jullie woorden
en daden me goed deden.
Heel goed.

DANK JULLIE HEEL ERG WEL!!!!!!







woensdag 23 december 2015

Och jee........K*T

Gisteren zou ik met een vriendin boodschappen gaan doen.
Mijn Lief is twee weken naar Thailand, dat is al lang geleden gepland en moest gewoon doorgaan.
Tegen de tijd dat hij terug zou komen, zeiden we, zou ik op Schiphol staan en hem in mijn armen sluiten. En dus ging hij....
Ik heb ongelofelijk veel hulp gehad van allerlei lieve mensen om mij heen en samen boodschappen doen was er daar één van. Gisteren.
We zouden naar de Appie, de Natuurwinkel en vast ergens koffie drinken.


Maar de laatste dagen voelde ik me niet zo lekker....
en om de ellende voor te zijn, maakte ik een afspraak met de Pacemaker-technicus.
Ik voelde tikjes...steeds weer en meer. En ik was moe. Ook dat.
Voor het boodschappen doen konden we even langskomen.
Enne......
in dat ziekenhuis ben ik nu nog.

Wat mijn grote angst was, is gebeurd.
Een van de draden van dat ding is los....en dus doet dat ding zijn werk niet goed.
Nee, wij moeten nog flink investeren in een vriendschap, Pacemaker en ik.
Het is nog geen  100% match zeg maar.
En dus loop ik hier sinds gisteren weer rond. Aangesloten en in de gaten gehouden door de hartbewaking.
En ze zoeken me hoor, als ik door de gang loop en er weer een draadje loslaat.


Gelukkig zijn al mijn spullen thuis verzameld en gebracht, halen de kinderen vandaag mijn Lief van Schiphol (jaha, hij is al geland) en moet ik morgen opnieuw onder het  mes.
En het was zo'n prachtig genezend litteken aan het worden. Pfffff....



Wanneer ik dan weer naar huis mag?
Dat zou maar zo de Eerste Kerstdag kunnen zijn.
Dat is dus K*T, met hoofdletters.
Maar weet je....het kan altijd erger. veel erger. 
Vannacht kreeg een kopje warme melk. Wie van jullie kreeg dat onlangs? Gewoon 's nachts?
Van een onbekende man?
Nou, ik dus.

Ik wil het niet zomaar vragen, maar als je nu morgen wakker wordt....denken jullie dan heel even aan mij? Ik weet zeker dat ik dat voel ;-)








zaterdag 5 december 2015

Dat hart....en haar slag.






Het is vrijdag-avond. 
De operatie is achter de rug.
Dinsdagmiddag gebeurde het.
Ik ben geen held en ik vond het niet meevallen.
Een operatie waar je 'bij' bent.
Met een verpleegkundige naast mijn hoofd die vragen stelt als: 'En waar staat die school dan?'
Pffff, ik wilde er niet over praten......
Ik heb anderhalf uur mijn best gedaan om het gewoon te ondergaan. 
Dat lukte, maar je voelt dingen in je lijf die ik nooit eerder voelde.
Het is vreemd om in je lijf gerommel rond die hartstreek te voelen en in je schouder.
Gepor, gesjor.....gepraat......technische termen.......grapjes.....
Af en toe ontglipte me een oprecht : K*T.


De nacht in het ziekenhuis was goed. Ik kon me afsluiten van het geklets om me heen, had genoeg aan mezelf. 
Wat zijn er veel hartkwalen. Ik was één van de weinigen die verder helemaal geen medicijnen slikte. Dat kwam niet veel voor, hoorde ik.
Och jee, het kan zoveel erger.
Na het maken van een foto om te zien of de draden goed liggen en er geen klaplong aan het ontstaan is, mag je naar huis. 
Ik moet wennen aan de bult onder mijn sleutelbeen, het trekt en is pijnlijk, maar het is achter de rug. Het is gebeurd. En dat is goed, want het duurde bijna te lang.




Nu zijn we drie dagen verder en ik bracht alweer een tweede bezoek aan de Pacemaker-technicus.
Omdat ik gek werd van geklop van mijn hart in een tempo dat mij dus al tijden onbekend was.
Zodra ik begon te bewegen voelde ik een tikje, een ellendig tikje.
En ik bedacht me dat het ook een pacemakerdraad zou kunnen zijn, die los geraakt was (want dat is het risico die eerste zes weken) 
Dat was niet zo en het klopje is verholpen. Alweer pffff.....dat dat kan.
Langzamerhand wen ik er vast aan dat ik met draden en computers in de gaten kan worden gehouden.
Dat er in amplitudes wordt gesproken, in cijfers en waardes als het over mijn hart gaat.
Dat ik gevoelig ben voor alles wat er gezegd wordt. Dat ik het nodig heb om te horen dat het goed gaat,  dat het mooie waardes zijn, heldere uitleg te krijgen en nog eens en nog eens......
En terwijl ik me tracht over te geven aan de wetenschap, want wat is het knap dat ze het zo kunnen,
ontglipt mij soms een oprechte snik. Gewoon, omdat dat hart het niet meer vanzelf doet en omdat ik dat verdrietig vind. En ik moet altijd veel huilen als ik verdrietig ben. En in films ziet dat er vaak erg charmant uit, maar bij mij.....Pffffffffff......


Vanmiddag lag ik in de kussens op de bank en voelde ik me voor het eerst prettig. Mijn schouder rustte precies goed op het kussen, mijn hoofd lag heerlijk zacht. Ik kon al bijna weer een beetje op mijn zij liggen en het was behaaglijk warm onder mijn wollen dekentje. Het woord 'chillen', veelvuldig gebruikt door mijn kinderen welde in me op.