maandag 28 december 2015

Lieve allemaal!!







Ik voelde het.....ik weet het zeker.
Al jullie liefdevolle woorden.
En dat was fijn.


Het viel niet mee, maar het is gedaan.
Nadat alle metingen goed waren, mocht ik donderdagmiddag al naar huis.
Het herstel gaat vast sneller.
Ik weet immers al hoe dat moet?
En mijn lijf ook.....

Kerst is voorbij en de stilte was weldadig.
Geen tikjes, geen klopjes, geen vertraagde hartslag.
Ik ben benieuwd wanneer het moment komt dat ik me realiseer
dat ik toch minstens een half uur niet aan mijn hart dacht.

Nu is het maandag en ben ik blij dat ik de zon op zag gaan ( al is ie nu alweer aan het verdwijnen)
en het 'gewone' leven weer even verder gaat.
Ik heb zin om oliebollen te bakken.
Tsssss, dat heb ik nog nooit van mijn leven gehad.

Ik wil jullie zeggen dat ik weer opkrabbel en al jullie woorden
en daden me goed deden.
Heel goed.

DANK JULLIE HEEL ERG WEL!!!!!!







woensdag 23 december 2015

Och jee........K*T

Gisteren zou ik met een vriendin boodschappen gaan doen.
Mijn Lief is twee weken naar Thailand, dat is al lang geleden gepland en moest gewoon doorgaan.
Tegen de tijd dat hij terug zou komen, zeiden we, zou ik op Schiphol staan en hem in mijn armen sluiten. En dus ging hij....
Ik heb ongelofelijk veel hulp gehad van allerlei lieve mensen om mij heen en samen boodschappen doen was er daar één van. Gisteren.
We zouden naar de Appie, de Natuurwinkel en vast ergens koffie drinken.


Maar de laatste dagen voelde ik me niet zo lekker....
en om de ellende voor te zijn, maakte ik een afspraak met de Pacemaker-technicus.
Ik voelde tikjes...steeds weer en meer. En ik was moe. Ook dat.
Voor het boodschappen doen konden we even langskomen.
Enne......
in dat ziekenhuis ben ik nu nog.

Wat mijn grote angst was, is gebeurd.
Een van de draden van dat ding is los....en dus doet dat ding zijn werk niet goed.
Nee, wij moeten nog flink investeren in een vriendschap, Pacemaker en ik.
Het is nog geen  100% match zeg maar.
En dus loop ik hier sinds gisteren weer rond. Aangesloten en in de gaten gehouden door de hartbewaking.
En ze zoeken me hoor, als ik door de gang loop en er weer een draadje loslaat.


Gelukkig zijn al mijn spullen thuis verzameld en gebracht, halen de kinderen vandaag mijn Lief van Schiphol (jaha, hij is al geland) en moet ik morgen opnieuw onder het  mes.
En het was zo'n prachtig genezend litteken aan het worden. Pfffff....



Wanneer ik dan weer naar huis mag?
Dat zou maar zo de Eerste Kerstdag kunnen zijn.
Dat is dus K*T, met hoofdletters.
Maar weet je....het kan altijd erger. veel erger. 
Vannacht kreeg een kopje warme melk. Wie van jullie kreeg dat onlangs? Gewoon 's nachts?
Van een onbekende man?
Nou, ik dus.

Ik wil het niet zomaar vragen, maar als je nu morgen wakker wordt....denken jullie dan heel even aan mij? Ik weet zeker dat ik dat voel ;-)








zaterdag 5 december 2015

Dat hart....en haar slag.






Het is vrijdag-avond. 
De operatie is achter de rug.
Dinsdagmiddag gebeurde het.
Ik ben geen held en ik vond het niet meevallen.
Een operatie waar je 'bij' bent.
Met een verpleegkundige naast mijn hoofd die vragen stelt als: 'En waar staat die school dan?'
Pffff, ik wilde er niet over praten......
Ik heb anderhalf uur mijn best gedaan om het gewoon te ondergaan. 
Dat lukte, maar je voelt dingen in je lijf die ik nooit eerder voelde.
Het is vreemd om in je lijf gerommel rond die hartstreek te voelen en in je schouder.
Gepor, gesjor.....gepraat......technische termen.......grapjes.....
Af en toe ontglipte me een oprecht : K*T.


De nacht in het ziekenhuis was goed. Ik kon me afsluiten van het geklets om me heen, had genoeg aan mezelf. 
Wat zijn er veel hartkwalen. Ik was één van de weinigen die verder helemaal geen medicijnen slikte. Dat kwam niet veel voor, hoorde ik.
Och jee, het kan zoveel erger.
Na het maken van een foto om te zien of de draden goed liggen en er geen klaplong aan het ontstaan is, mag je naar huis. 
Ik moet wennen aan de bult onder mijn sleutelbeen, het trekt en is pijnlijk, maar het is achter de rug. Het is gebeurd. En dat is goed, want het duurde bijna te lang.




Nu zijn we drie dagen verder en ik bracht alweer een tweede bezoek aan de Pacemaker-technicus.
Omdat ik gek werd van geklop van mijn hart in een tempo dat mij dus al tijden onbekend was.
Zodra ik begon te bewegen voelde ik een tikje, een ellendig tikje.
En ik bedacht me dat het ook een pacemakerdraad zou kunnen zijn, die los geraakt was (want dat is het risico die eerste zes weken) 
Dat was niet zo en het klopje is verholpen. Alweer pffff.....dat dat kan.
Langzamerhand wen ik er vast aan dat ik met draden en computers in de gaten kan worden gehouden.
Dat er in amplitudes wordt gesproken, in cijfers en waardes als het over mijn hart gaat.
Dat ik gevoelig ben voor alles wat er gezegd wordt. Dat ik het nodig heb om te horen dat het goed gaat,  dat het mooie waardes zijn, heldere uitleg te krijgen en nog eens en nog eens......
En terwijl ik me tracht over te geven aan de wetenschap, want wat is het knap dat ze het zo kunnen,
ontglipt mij soms een oprechte snik. Gewoon, omdat dat hart het niet meer vanzelf doet en omdat ik dat verdrietig vind. En ik moet altijd veel huilen als ik verdrietig ben. En in films ziet dat er vaak erg charmant uit, maar bij mij.....Pffffffffff......


Vanmiddag lag ik in de kussens op de bank en voelde ik me voor het eerst prettig. Mijn schouder rustte precies goed op het kussen, mijn hoofd lag heerlijk zacht. Ik kon al bijna weer een beetje op mijn zij liggen en het was behaaglijk warm onder mijn wollen dekentje. Het woord 'chillen', veelvuldig gebruikt door mijn kinderen welde in me op.






zondag 22 november 2015

Belvédère.

Ik vind dat een mooi woord: Belvédère.
Je gebruikt het niet dagelijks, zelfs niet wekelijks (eigenlijk nooit),  maar het klinkt mooi, beetje deftig.
Belvédère betekent uitkijkpunt, of uitkijktoren......en die uitkijktoren is er ook.
In Oranjewoud. Maar ja, die beklom ik niet.
Wil jij wel? HIER is de link.

Wij kwamen voor het museum.







Belvédère is een museum voor moderne en hedendaagse kunst in Friesland.
En als je daar op vrijdag naar toe gaat, verkeer je in 'grijs' gezelschap.
Het is de oudere Mensch die op zo'n dag een museumpje pakt.
Belvédère is daar uitermate geschikt voor.


Het is er prachtig, het uitzicht is weids en het brengt binnen en buiten bij elkaar. Kunst en natuur voelen er als 'verwant', als bij elkaar horend.
Datzelfde ervaar ik ook bij het Kröller Müller en ik voelde het ook bij Museum  Beelden aan Zee.
Als je na bezoek weer naar buiten gaat, kijk je anders naar je omgeving...... zie je ineens de omliggende stoppelvelden zoals van Gogh ze schilderde,  heb je andere aandacht voor weidse wolkenluchten of een kudde schapen en kun je je ineens voorstellen dat vormen ook abstract weergegeven kunnen worden.

Kijk, en omdat ik toch alles traag en langzaam doe, is een uitstapje naar Belvédère heel prima om te doen. Daarnaast is kunst kijken helend en goed voor het etherlijf heb ik ooit gelezen. Dus......

Kom,ik neem jullie even mee. Doen we eerst iets van de vaste
collectie......






Ik houd van dikke klodders en heldere kleuren......


Van verschillende materialen  en klein maar fijn......


van fotografie gecombineerd met verf......


....van de expositie van Pleysier. In Drachten en Groningen is ook werk van hem te zien.
Belvédère toont voornamelijk portretten.





Ojoj. Ik zie heus dat de foto's niet geweldig zijn, maar ik hoop dat je interesse gewekt is.


Nu naar de expositie van Jasper Krabbé. Wij werden daar erg vrolijk van. Wil je die vrolijkheid ook voelen dan heb je nog een week ;-).




Bron en inspiratie kwam van het zelfportret van Jan Mankes (1889-1920), een schilder die veel ziek was, verstilde schilderijen maakte (veel natuur, veel portretten) en uiteindelijk maar 30 jaar oud is geworden.
Dat hij trouwde met Anne Zernike, de eerste vrouwelijke predikant in Nederland, vind ik dan weer een leuk weetje. Daar kan ik dan weer uren over nadenken. Hoe dat geweest moet zijn.

HIER vertelt Krabbé over zelfportretten. Zijn werk in het museum komt ook even aan de orde.
HIER een filmpje van Youtube, volgens mij gemaakt voor het museum zelf. Het geluid is bagger, maar je krijgt een mooie indruk.







Na een rondje kijken, maakte ik foto's, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik nu en dan afgeleid was.
Er was een clubje vriendinnen die duidelijk samen een gezellig dagje weg deed.
In een klein museum vallen gesprekken meteen op. Ik zit natuurlijk niet helemaal lekker in mijn vel en liet me er behoorlijk door afleiden.




Juist deze dames vroegen mij of ik ze op de foto wilde zetten vóór de portretten van Viktor en Rolf.
Dat deed ik met de telefoon van de rechter dame, daarna maakte ik zelf nog even een plaatje.
Lief vond het dan weer grappig om daar ook zijn bijdrage aan te leveren, de dames duidelijk ook.

Wat heerlijk dat deze vriendinnen zo met elkaar op pad waren. In het Rijksmuseum hadden ze oeverloos kunnen praten over van alles en nog wat, zonder dat het iemand opgevallen was.







Het was zomaar een heerlijk dagje. Het totale ontbreken van tempo, tijd en drukte doet me goed.
Dat is dan een fijne bijkomstigheid van dit hele gebeuren.

Willen jullie ook nog even genieten van de expositie van Krabbé? Dat kan nog tot en met volgend weekend.

 HIER vind je info.




woensdag 18 november 2015

En nu?

Dank aan jullie.
Dank voor alle lieve woorden die zomaar tot mij kwamen.
Via hier, via mijn echte brievenbus.
Via de mensen om mij heen.
Kleine cadeautjes, lieve bloemen .
Het steunt.
Ik voel me niet alleen maar slecht hoor, maar wel ongelofelijk moe.
Mijn hoofd zit vol ideeën en ik doe van alles, maar mijn tempo is volkomen zoek.

En nu?
Nee, de pacemaker is er nog niet.
Er schijnt nog ergens 'iets ontstekerigs' te zitten.
Dat zien ze in je bloed.
Dat kan een verkoudheid zijn, maar de waardes daalden niet snel genoeg.
En dus werd die kies getrokken.........
waarvoor ik al een tijd een verwijsbrief had voor de kaakchirurg.
Nou ja.....en het wachten is op het genezen daarvan.
Zou dat de bron van de verhoogde waardes zijn geweest?
We moeten de uitslag van het bloed afwachten.

En dan, dan zal het wel snel gebeuren en in zekere zin zie ik er ook naar uit.



Zo.
Zo staat het er dus voor.
En die tandarts?
Neu.....daar ben ik ook bepaald geen fan van.
Maar goed, 
stapje....
voor stapje.....
voor stapje.....
zal het goed komen.

Ik houd jullie op de hoogte.


Deze bladeren lagen mooi te wezen in de vaart bij museum Belvedère.
Daar wil ik zeker over schrijven, want een bezoek is zeker de moeite waard.



zaterdag 7 november 2015

Het hart.



Vanaf maandag loop ik hier al tegenaan te hikken.
Vandaag vertel ik jullie wat er aan mijn hart mankeert.
Ik vertelde het al aan een aantal mensen, maar als je het opschrijft is het toch anders.

Tot gisteren leefde ik nog een beetje met het idee dat, 
als ik eens even goed zou lezen hoe het zat,
 ik artsen op een heel goed idee zou kunnen brengen.
Zo'n idee dat nog niemand had bedacht.
 Iets waarvoor een pilletje zou bestaan,
of wat met het verstrijken van de tijd wel over zou gaan.
Wel vaker in mijn leven werd ik geconfronteerd met zaken waar ik niets vanaf wist.
 Dat roept bij mij altijd enorme weerstand op en de drang om me in te lezen.
 Een gevoel van: 'Ze kunnen me van alles wijsmaken, ik weet er ook niets van af....maar wacht maar'.
Want een pacemaker als je 53 bent, klinkt voor mij als 'echt wel een ding'.

Er worden onderzoeken gedaan,
 je voelt je niet goed en dat voelt na een aantal weken ook niet beter.
 Op de dag van de uitslag hoor je dat je hartritme te traag is,
 er sprake is van geleidingsstoornis,
 er een pacemaker geplaatst moet worden en er geen andere keus is.
 Dat dat nu nog even niet kan ivm. bloedwaardes, 
maar dan toch wel over een dikke week.....
Boek erbij, met pen wordt alles logisch aangegeven.
La open, pacemakers op tafel.
Ik pak er een op, voel het gewicht......
En of ik nog vragen heb.
WOW.......

Nu moet je weten dat ik een angsthaas ben, een stresskip of, beter nog, een schijtbak.......en  dat is met een hartslag van 40 ook al ingewikkeld.
Ik krijg een boekje mee, ik ga op veilige sites kijken op internet (hartstichting, krantenartikelen, GEEN forums)en maak een afspraak met de huisarts. 
Ik wil vragen kunnen stellen die ik in de loop van de week bedacht, maar als ik eerlijk ben ook om misschien met mijn slimme hoofd 'iets' te vinden dat de rest dus over het hoofd zag.
Maar nee, ik vind niets, want het is geen  Lyme, suikerziekte, schildklierafwijking. 
Het is een defect, het is pech.

Bij iedere gedachte waarbij ik omkijk naar het verleden,
 vind ik dat ik dit, na alles wat er al in mijn leven gebeurde, niet verdiend heb 
en vind ik mezelf verschrikkelijk zielig. 
Ja, ik zeg het maar gewoon, heel mooi vind ik die gedachte niet.
Bij iedere gedachte aan de toekomst
 word ik bang omdat ik een zelfstandige vrouw ben met fijn werk en een eigen inkomen.
 Kan ik wel net zo hard blijven werken als ik deed?
En dus is de kunst om NU zo verschrikkelijk in het NU te blijven......
Dat wil ik toch zo graag? Daar heb ik het toch altijd over?
Nou.....dus.....

Er zijn momenten dat me dat lukt. 
De zon helpt daarbij,
 mijn Lief die thuiskomt met sushi, 
kaartjes die dagelijks op de deurmat liggen, mail, gesprekjes.....
Maar o dat NU, om daar te blijven vind ik moeilijk.
Eckhart Tolle ligt op het tafeltje naast de bank, 
ik spin me een slag in de rondte en ik ben hele delen van de dag alleen. 
Stil......

NU is het zaterdagmorgen,
 alweer een week voorbij (verleden), 
komende week staat er wellicht iets te gebeuren (brrrr....
angst) 
Zojuist hoorde ik een vogels fluiten en vertel ik jullie dat ik een pacemaker krijg. 
We gaan zo naar de markt en ergens een kopje koffie drinken. (NU)

PS: Je snapt natuurlijk dat ik geïnteresseerd ben in mensen die op jonge (ja, 53 is jong.....) leeftijd een pacemaker kregen, zijn er veel juffen met een full-time baan en een pacemaker? Zijn er eigenlijk bekende mensen waarvan bekend is dat zij een pacemaker hebben? 
Dat je er heel oud mee kunt worden, dat weet ik al wel ;-).
 En dat je er enorm van kan opknappen ook ;-).



woensdag 28 oktober 2015

Een kink in mijn kabel.

Een kink in de kabel

Waar komt de zegswijze Er is een kink in de kabel vandaan?
Een kink in de kabel duidt op een hindernis, een tegenvaller die zich onverwacht aandient.
Kink betekent 'draai, kronkel'. Van Dale (2005) noemt het een scheepsterm in de betekenis "valse draai of slag in een kabel of touw". Als er zo'n valse draai in een kabel zat, kon de kabel niet gevierd worden; hij bleef steken. Het woord kink zit ook in kinkhoorn, een bepaald schelpdier, dat zo genoemd is vanwege de gedraaide hoorn van de schelp.
Kink is volgens het Etymologisch woordenboek van Van Dale (1997) verwant met konkel, dat ook 'draai, slag in een touw' kon betekenen, en dat de basis is geweest voor het werkwoordkonkelen ('oneerlijk zijn, kwaadspreken'). Het Woordenboek der Nederlandsche Taal geeft de zegswijze in de konkels zitten: 'in moeilijkheden verkeren'.









Tja en dat is wat er is.
Een kink in mijn kabel.
Natuurlijk zijn ze aan het onderzoeken hoe ze mijn hartslag weer 
omhoog krijgen, maar tot die tijd maak ik een pas op de plaats.
En dat is best gek.
Ik een pas op de plaats omdat ik een lage hartslag heb.
Tsssss......LAAG.....
Ik slaap en loop langzamer dan bij mij past, ik fiets langzaam en wil best een blij blogje schrijven, maar toen ik laatst hoorde dat hier alles altijd onder controle lijkt, als ze mijn blogpost leest......
vergeet het maar.
Ook hier kinken in kabels, maar meestal schrijf je daar niet over. Toch?
Nu wel.









woensdag 21 oktober 2015

Over kleine kinderen en naar de aarde enzo.....

Toen ik hoogzwanger was van Pontus dacht Majlis op zijn minst dat zij recht had op een zusje.
Olle maakte allerlei Lego-auto's zodat het kindje niet meer zou kunnen wachten om te komen.
Mijn vader verbaasde zich.
Hoe kon ik zeggen dat kinderen van de engelen kwamen.......
We lazen er een prentenboek  over en de kinderen tekenden veelvuldig 
baby's in de lucht in de armen van dikke en dunne, grote en kleine engelen.

(Pinterest)

Ik vertelde er geen leugens bij.
Ik geloof dat.
Een kind komt van de engelen of , als je dat wilt,
uit de geestelijke wereld.
Voor kinderen is dat logisch.
Die komen daar nog maar net vandaan.
Die weten nog hoe het daar was en hoe het daar rook.
Als je in een wiegje kijkt met zo'n klein mensenkind dan is het voelbaar.
Die engelenwereld.
En ja, natuurlijk moeten wij ,vrouwen, die kinderen baren.
Maar als je een barende vrouw ziet
 dan is zij toch in een andere werkelijkheid dan de aardse waarin wij leven? 
Zij is daar dan even vlakbij......
Zonder de hemelse nabijheid valt er geen kind te baren.
Tsss.

Afijn, op de nacht dat Pontus geboren werd en het een broertje bleek
vertelde ik Majlis dat dit kleine baby-jongetje vast naar beneden had gekeken en 
daar zo'n grote zus zag. Majlis straalde: 'Echt waar?'
En Olle was verguld, maar had een zusje ook wel goed gevonden.
Als ze maar van Lego hield.

Inmiddels zijn we jaren verder.
Olle heeft een dochter en dat kleine mensenkind is al helemaal aanwezig in het aardse.
Ze lacht, ze pruttelt en ze drinkt en slaapt.
Majlis moet nog even wachten.
In januari zal zij ook moeder worden.
En ja, zij weet al wat het worden zal. En wij dus ook.
Dat hebben de engelen ons niet verteld hoor, dat hoorden wij op aardse wijze.



(Pinterest)

Maar die engelen....die zijn er nog steeds.
Dat weet ik heel zeker.

Binnenkort gaan we het schattige wiegje bekleden dat Majlis en haar Lief op de kop tikten en
als zij en ik samen op de bank zitten en ik mijn handen op haar buik leg
voel ik zomaar dat kleine wezentje schoppen.
We praten over bevallen, zij wil weten hoe het was bij mij.
En in januari zal zij moeder worden  en haar Lief vader.


En ik?
Ik realiseer me hoe je het leven moet be-leven.
Niet be-grijpen, maar be-leven.
 Lang zullen we be- leven!!
Daar wilde ik het maar bij laten voor vandaag.

zondag 18 oktober 2015

Van wol enzo.






Lief wilde een wollen dekentje waar hij helemaal onder paste en dat heb ik afgelopen zomer gesponnen, geverfd en gebreid. Ik dacht erbij aan dit plaatje. Dat heldere groen kreeg ik niet helemaal voor elkaar.....maar ik ben blij met hoe de deken geworden is. Geen enkel gekocht draadje en zo groot dat je er behaaglijk onder past.




 Nu die (behalve wat afhecht-gedoe) af is, is het tijd voor iets nieuws.


Ik spaarde vanaf het begin van het jaar voor een nieuw spinnewiel. Ik stopte briefjes van vijf in een ouwe sok en maakte er echt een sport van. Kostte iets 6,95 dan betaalde in met 10,00 en vroeg of ze er nog 2 euro bij wilden.....had ik weer een vijfje...... 




Omdat eergisteren de herfstvakantie begon, ben ik dwars door al die regen-ellende naar Lochem gereden. Ik houd niet van autorijden en niet van regen, maar dit maakte alles goed. Ik had bijna het hele bedrag bij elkaar gespaard en dus mocht het. Bij Louët hadden ze op voorraad wat ik dacht te willen kopen. Ik ben nogal merkvast moet je weten. Mijn oude Louët had ik 30 jaar geleden tweede hands gekocht voor 25 gulden. Al die jaren dienst gedaan. Ook jaren op zolder gestaan, ooit een nieuw leertje en nog eens een klein onderdeeltje, maar verder.....altijd betrouwbaar.



En kijk nou (niet naar die gordijnen waar de zoom opnieuw in genaaid moet worden omdat ze na het wassen gekrompen bleken, maar naar het wiel).....


En gloednagelnieuw spinnewiel. Dubbeltraps....maar je kunt ook gewoon ouderwets enkeltrappen.
Zo zacht als zijde, lelieblank. Een wiel met drie spaken in plaats van één gat, maar wel dezelfde manier van spinnen. Omdat deze serie helemaal uit elkaar kan en je er ook andere onderdelen op kunt zetten  wilde ik alle mogelijkheden proberen. Dat was fijn. Met een doos vol onderdelen reed ik weer naar huis. 


Er lag nog een grijzige vacht te wachten. Vrij kort, maar gekaard prima om te spinnen.
De eerste dag zit er op......natuurlijk moet je wennen aan een nieuw wiel, maar met een drupje olie zo hier en daar vind ik het een buitengewoon goede aankoop. Er is één dingetje....dat klopt niet helemaal, maar daar zien jullie vast niets van ;-).



Was het weer wederom k*t vandaag? Hm, niet gemerkt.





zondag 11 oktober 2015

Wie zou hier wonen?




Wie zou hier wonen?
Gewoon zomaar in de voortuin?












Ja, hij is het.
En hij mag dat pijpje buiten roken.
Hier binnen......wordt nog immer niet gerookt!



vrijdag 11 september 2015

Een portie vrolijkheid # 4. Gewoonste zaak ever!

Met medeweten van......



De bel gaat en dan staan wij, juffen, buiten naast elkaar. Voor elke juf staat een rij.
De ene rij staat keurig te wachten, de andere is wat rommeliger.....
De meiden van klas 6 staan voor mijn neus en één van hen zegt tegen een vijfdeklasser:
'Waarom heb je mijn volgverzoek nog niet geaccepteerd?'
Ik kijk vragend. 'Huh, volgverzoek?'
Ietwat zuchtend zegt ze: 'Ja juf, op Insta'.
Ik kijk nog steeds vragend. 'Insta?'
'Ja juf' mengt zich een derde in het gesprek. 'Instagram'.
'Echt, dat is de normaalste zaak EVER!'

Dat ik het even weet. Bloggen is echt zooooooooooooooooo 2014!







zaterdag 22 augustus 2015

Oesters en een mooie lucht.

Daags na de geboorte van die kleine Floor, was Lief jarig.
Nu haat hij verjaardagen, dus het was niet erg dat we weer op en neer naar Zwolle reden
 en dat de  dag draaide om het nieuwe mensenkind.
Beter zelfs.



Aan het eind van de middag keken we de visite  de deur uit en togen wij naar Oldehove, een kilometer of 20 van Groningen om daar, bij 'het Kleine Oestertje' te eten. ('Gadver mam, wat een smerige naam', zegt mijn dochter dan;-).
Afijn, dat is bijzonder. Wij en uit eten.
Wij gaan namelijk nooit uit eten.
Omdat wij het altijd een beetje vinden tegenvallen.
Omdat wij vinden dat wij zelf lekkerder kunnen koken.



Het was de Dag, het Feest, die Floortje, de Vakantie, het Weer en de Plek waardoor het een heerlijke maaltijd werd.


Met oesters vooraf.
Oesters moet je ook alleen eten als alle voorwaarden aanwezig zijn om ze lekker te vinden.
Ik vond ze heerlijk.

Wat we verder aten?
Een grote schaal schaal- en schelpdieren......simpel, maar heerlijk bereid door een toegewijde kok.
Met fijne muziek en vriendelijke bediening.



Toen we terug reden naar huis zijn we wel 10 keer gestopt.
Gewoon, om de Wijdsheid, het Leven en de Ondergaande Zon te vieren.