zondag 27 oktober 2013

Het heerlijke haken!






Oké, ik geef het toe....het neemt dwangmatige vormen aan. Maar de wind giert om het huis, het stoofpotje voor vanavond staat te pruttelen en ik heb mijn gedachten over de nieuwe week laten gaan en dus mag ik HAKEN!
Morgen begint de schoolweek weer na een week vakantie. Een nieuwe periode: dierkunde.
We beginnen met een blik op de mens. Wat kan een mens en wat kan een dier? Dat is een niet van te voren in te schatten opdracht. Een eerste verkenning is het, waaraan iedereen een bijdrage kan leveren en van daaruit gaan we verder.
En dus kan ik veel overdenken, maar niet echt concreet plannen. En dat is fijn. Dat kan ik allemaal doen terwijl ik HAAK! (als ik het vanavond maar even opschrijf;-))

Mijn randje is af. Althans, voor nu. Ik wil er eigenlijk nog tierlantijnen aanhangen, maar dat komt vanzelf. Die bloemetjes van mijn roze dekentje laten me nog niet los. Dat kan net even het verschil maken denk ik dan. In mijn hoofd worden het kleine bloemetjes, met parelmoeren knoopjes als hart. Die heb ik nog ergens in een doosje...


En dus: Tatarata!!!!!!!



Ik heb een aankoop gedaan.
Ik wilde het één keer proberen, ondervinden, onderzoeken en van dichtbij zien. De Unicat-katoen. Vier draadjes die langzaam van kleur veranderen.
En doordat je vanuit het midden werkt, kun je niet zien wanneer de kleur gaat veranderen. En dat maakt dat je door en door en door wilt haken.
Ik bestelde het bij HAAR een paar weken geleden en eergisteren kwam het met de post. Niet goedkoop, maar dan heb je ook wat.
Ik ging voor de regenboog-variant. Nee, niet voor een omslagdoek.....ik ben nogal basic in mijn kleding ;-), maar voor een kleed. Een DING dus....als ik dat zo inschat.
Het begin is er, de steek is eenvoudig, de kleur moet het doen. En ik ben enthousiast. Het is nauwkeurig werken omdat de draad uit vier draden bestaat. Die zullen wel stuk voor stuk van kleur gaan veranderen, maar zover is het nog niet.
Ik houd jullie op de hoogte. Wat een leuk project is dit!

zaterdag 26 oktober 2013

Gehaakte sjaal (twee-draads).

Project S.
Ik had nog een prachtige streng witte schapenwol liggen, 100 gram. De wol komt HIER vandaan en is gekocht bij Knitted Knots. Het was een overblijfsel van een eerder project-idee.
Ik wilde een wintersjaal haken, maar vond het te dun en kocht er een bol gemêleerd garen (Lang, Jawoll Magic) bij.
Met deze twee draden haakte ik een sjaal. Hoe lang? Tot het garen op was had ik bedacht. En dat is nu het geval......



Het patroon is eenvoudig en ik heb me gewaagd aan een uitleg.......
Geen idee of het zo duidelijk is.



Wat de steek leuk maakt is dat het eigenlijk een scheve filet-haaksteek is. Je wisselt stokjes af met vasten. Daardoor ontstaan schuine lijnen.....
Natuurlijk moet er nog een randje langs, maar dat vergt bij mij altijd veel denkwerk.......

De walnoten kreeg ik van HAAR. Zelf geoogst in de Droomgaard.
Ze gaat er vast over schrijven, vandaag is ze weer aan het zoeken....
Snoepige kleine en mooie ovale noten zijn het. Nog niet helemaal droog en niet gewassen. Zo heb ik ze het liefst.

En nu maar broeden op dat randje.......


donderdag 24 oktober 2013

Antwoord en een nieuwe vraag.




Gisteren schreef ik over de hunebedden in Rolde en dan vooral over de 'ietwat zonderlinge' naam voor één van de hunebedden, de D17.
Ik denk dat ik heb kunnen vinden waar de naam vandaan komt, hoewel deze uitleg niet duidelijk maakt waarom juist de D17 zo genoemd wordt.
Een bangmakende uitleg is het, maar dat vind ik dan wel weer bij kerkgemeenschappen uit die dagen passen. 

Afijn, ik laat de vraag los en heb nu opnieuw een vraag.
In mijn tuin heb ik vorig jaar zaad gezaaid van een plant waarvan in de naam vergeten ben.
In mijn moestuin zat kennelijk tussen het zaad van de gele lupine ook zo'n zaadje, want de tuin is (deels) kaal, maar er staat één trots exemplaar van deze plant.
De plant moet de ruimte hebben en kan dan groeien tot een groot exemplaar. 
Staat 'ie in een pot dan blijft hij kleiner.
Wat ik het mooie vindt zijn niet zozeer de bloemen als wel de zaaddozen en ik heb er heel wat.
Mooi op de jaarfeesttafel!

Ik heb dus zaad in de aanbieding.
Maar ja, om nu iets aan te bieden waarvan ik de naam niet weet.......dat vind ik een beetje dom.
Dus: Wie weet hoe deze plant heet en wie wil deze plant wel in de tuin?
Liefhebbers wil ik met alle plezier wat zaad sturen.




woensdag 23 oktober 2013

Wist U dat.........?




de Volkskrant van 12 oktober.
In het kader van de maand van de geschiedenis zijn er 6 plekken gekozen die het bezoeken waard zijn.
Mijn vader nam het artikel mee, omdat er iets bijzonders in stond.


De 6 plekken die je zou moeten bezoeken liggen verspreid over Nederland. Van het Paushuis in Utrecht en het oude station van Maarn zou je dan toch echt ook in Rolde de D17 en D18 moeten bezoeken. Jaha, dat zijn de hunebedden die hier een meter of 500 van mijn huis liggen.
Ik vind het altijd bijzonder dat ik op een denkbeeldige lijn woon die van de hunebedden en de kerk tot aan de grafheuvels op Kampsheide loopt.....maar of ik het nu het vernoemen waard vind in de Volkskrant? Als één van de meest bijzondere plekken van Nederland. Mwah.....

En toch ontdekte ik in het stukje over de Balloërkuil (?) iets nieuws. En dat wil niet meer uit mijn systeem. Nou ja, mijn vader ontdekte het en daarom nam hij het stuk ook mee.

Stel je voor, wij doen vanaf vandaag alleen nog maar een ommetje ''s Duvels Kut'.
Dàt staat niet beschreven hoor bij de plaquette die er bij de hunebedden staat. 
Er staat keurig bij de ingang van het veldje een info-bord, maar daarop staat niet welk hunebed nu de D17 en de D18 is......Gelukkig heeft Google Maps wel antwoord.

Dit is de  D18.....


En dit is de D17....ja precies: Duvels Kut.....


Ingestort....


De volgende vraag is dan natuurlijk: 'Waaròm werd deze plek vroeger zo genoemd?' (en hoe vroeger dat dan is staat niet beschreven). 
Is er iemand die dat weet?


Naschrift.....
Wat ik lees op Wikipedia is dat in het boek 'Geheimen van het Vechtdal' staat geschreven dat hunebedden volgens het volksgeloof plekken waren waar kinderen uit tevoorschijn zouden komen. Dat zou een verklaring kùnnen zijn hoewel het 'Duvelse' daarmee nog niet verklaard is.

Aaaaah....en dit vind ik ook:
Geschreven door Antonius Schonhovius, kanunnik te Brugge (1500-1557):

'Ik kan hier zeker niet voorbijgaan aan die Zuilen van Hercules waarvan Tacitus vermeldt dat zij bij de Friezen zeer bekend waren en waarvan de resten [...] in het dorp Roelden niet ver van Coevorden nog steeds te zien zijn, tot verbazing der toeschouwers. De afzonderlijke stenen, die een grote stapel vormen, zijn namelijk zo groot dat geen wagen of schip ze aangevoerd zou kunnen hebben. Ook zijn daar geen steengroeven omdat het land moerassig is, zodat het vermoeden bestaat dat zij aangevoerd zijn door demonen, die daar onder de naam Hercules vereerd werden. Want op de zuilen lagen altaarstenen, bij welke altaren de bewoners levende mensen offerden, vooral vreemdelingen, die zij voordat zij hen slachtten dwongen door de nauwe gang onder de altaarstenen te gaan. En als die er door kropen werden ze met drollen besmeurd en gegrepen. Dat doet men daar nog steeds, vooral als ze geboren Brabanders zijn, waarbij het dikwijls tot moorden komt. De gang zelf heet wegens haar smadelijkheid 's Duvels Kut, dat wil zeggen Daemonis Cunnus. Maar aan het offeren heeft Sint Bonifacius een einde gemaakt'.


maandag 21 oktober 2013

Meditatieve bezigheid. Tenminste, dat vind ik.


OVER HET ROZE DEKENTJE.


De laatste tijd vind ik het heerlijk om dingen van patroon te maken. Te haken dan.....
Gewoon doen wat er staat en dan wordt het wat het worden moet. Fijn vind ik dat.
Ik hoef alleen maar te tellen en als ik verkeerd tel, wordt dat de volgende regel of toer wel duidelijk.

Het begon met een simpel kleedje. Zo'n kleedje dat mijn oma vroeger over de rugleuning van de stoel had hangen om de stoelen schoon te houden. Want daarvoor waren ze eigenlijk. Ik heb ze zelfs nog in een la liggen. Gehaakt op naald 1,25 of dunner met garen waarmee je ook kunt kantklossen. Ze werden na het wassen gesteven met suikerwater weet ik nog.

Het plaatsen van een patroon is misschien lastig omdat je nooit weet waar ze vandaan komen.
Dit patroon staat zonder naam of toenaam op Pinterest en dus plaats ik het hier. En ach, zoveel is er niet veranderd sinds ooit eens....






Tja, na dit probeersel wilde ik filet-haken.
Ooit haakte ik meters zwarte gordijnen voor mijn slaapkamerraam. Uren zat ik te haken, maar een half uur voor het slapen gaan moest ik stoppen omdat mijn moeder anders bang was dat ik  de slaap niet zou kunnen vatten.

Ik vond onderstaand patroon op internet. Ook hier geldt dat het niet duidelijk is waar het vandaan komt. Er wordt verwezen naar 'Tantes Zolder', maar die site bestaat niet meer. Nou ja, het was een 'free download' dus volgens mij kan ik 'm plaatsen.


Roze moest het worden en dat had toch nog heel wat voeten in de aarde.
De winkel waar ik het eerste bolletje katoen had gekocht had de kleur uit het assortiment gehaald en kon de kleur niet meer bij bestellen....en natuurlijk had ik de wikkel niet meer en had ik de eerste 10 centimeter al af.
Maar Bij Knitted Knots, je weet wel die wolwinkel bij mij om de hoek, namen ze een draadje mee naar de groothandel en vonden de goede kleur.......en toen kon ik verder.
Een roze Dingetje/Dekentje.......

En nu is het af. Ik wilde roze met geel en groen.......maar ja......die laatste toer, daar loop ik dan eindeloos mee te prutsen. Uiteindelijk heb ik losse bloemetjes gehaakt en die er aan gezet.

Mijn roze dekentje heeft mij uren op de bank gehouden. Heerlijk op de bank. Al tellend en al hakend, regel na regel. Een beetje doorzetten was het wel. Het maakte mijn hoofd leeg en mijn hart vol.






Er moet nog een passend voeringstofje achter, maar daar moet ik eerst naar op zoek. Dozen vol lappen op mijn zoldertje. Daar zal vast wel iets  tussen zitten. Maar ik heb geen zin in zolder en lapjes....ik wil haken. Op naar het volgende project. Het is immers vakantie.


En wil je ook filet haken? Op You Tube zijn allerlei tutorials te vinden als je 'filet crochet' als zoekterm gebruikt!



vrijdag 18 oktober 2013

Wie is jouw vader, wie is jouw moeder.

Met die openingszin begint tante Es altijd haar interview met een bekende Nederlander.

Wie is jouw vader en wie is jouw moeder.........
Het is in wezen de vraag naar jouw roots.
Waar kom je vandaan? Waar stond jouw wieg?

Tegenwoordig zijn er totaal andere vragen aan de orde.
Veel kinderen van gescheiden ouders die door de tijd heen moeten wennen aan nieuwe leefsituaties.
'Wij hebben aan tafel afgesproken dat ik Fien en Truus (de kinderen van de vriend van moeder) vanaf nu mijn zusjes noem'.
Of: 'Nee, Koos is niet mijn stiefvader, maar mijn bonusvader'.
Of: 'Ik blijk nog 10 broertjes en zusjes te hebben en nee, ik wil er niet over praten'.
Wat moeten kinderen vandaag de dag veel incasseren, bedenken en 'bedoen'. Hoe anders was dat voorheen.

zomaar een gezin van het www


Kijk, ik ben zelf een gescheiden vrouw en weet alles van nieuwe vriendschappen en relaties. Maar ik heb nooit de behoefte gevoeld om ergens 'stiefkinderen', 'stiefvaders' of wat dan ook aan vast te plakken. Mensen willen graag etiketten en titels vinden voor de rol die zij spelen in hun leven en dat van een ander.En soms zijn die er niet. Een titel zegt niets over de zorg, noch de liefde die jij voelt voor een ander of die een ander jou schenkt.

Waarom vertel ik dit nu?

Het gaat niet alleen over de kinderen waarvoor ik door de jaren heen zorg droeg, het gaat ook over mezelf.
Tegenwoordig kun je op Facebook overal labels op plakken. Jij kunt iemand je zoon of dochter noemen, je vader of moeder.........Ik word er bijna lacherig van. Zal ik de moeder van mijn ex gewoon 'mijn dochter' gaan noemen of de vriendin van mijn zoon  'mijn moeder'? Het kan hoor, echt.

Ik kreeg vandaag via mijn mail een bericht van Facebook over een man die een bericht plaatste bij de foto van mijn kind (wat dan wel echt mijn biologische kind is ;-))
'G ter C (vader van Olle) heeft gereageerd op een foto van Olle' zo vertelt mijn mail....
En dus trek ik mijn wenkbrauwen op......G ter C? Vader van Olle? Hm, pfffffffffff, gossie.......
G ter C is de màn van de vader van Olle......maar zeker niet de vader van mijn kind. Dat zou ik dan toch zeker wel geweten hebben........
Zo kreeg ik ook 12 jaar lang alimentatie van G ter C........omdat zijn naam het eerst op hun en/of rekening stond....en nee dat kon niet anders werd mij verzekerd.
Ach, ik leerde er mee leven. Elke maand opnieuw stond er op mijn giro-afschrift de naam G ter C en het bericht 'alimentatie'.
En nu dus het bericht in mijn mail: 'G ter C, vader van Olle, heeft gereageerd op Olles foto.....'
En vandaag valt het verkeerd.
Je bent vader van een kind dat je verwekt hebt. Of je noemt je vader omdat je plaatsvervanger bent geworden door de jaren heen. Omdat de werkelijke vader overleden is, of omdat de biologische vader op welke manier dan ook 'verdwenen' is. Omdat het zo gegroeid is en niet omdat jij jezelf die 'titel' hebt toegedicht.

Ik ga me maar weer eens terugtrekken op de bank. Haken ofzo........'Trek het je niet aan, zo belangrijk is het niet' tegen mezelf zeggen. Maar ik wil het wel delen. Het zijn de worstelingen van een gescheiden vrouw, al was de scheiding jaren geleden en heeft zij daar volslagen vrede mee. En dan ook nog een vrouw van woorden, die houdt van woorden, die leeft en speelt met woorden.

Woorden, wat zijn ze mooi en wat zijn ze verraderlijk. Woorden kunnen schilderen en woorden kunnen vernietigen. Ik pleit voor  mooie woorden, voor schilderachtige woorden, voor sussende en troostende woorden. Voor liefdevolle en ook  voor scherpe woorden en ik pleit zeker voor ware woorden, waarachtige woorden.



Ik wens jullie een oprecht heer-lijk ( oei, vrouw-lijk mag ook ;-)........) weekend.

woensdag 16 oktober 2013

Up-date borduren.


Het liefst borduren de kinderen elke dag. Niet tekenen in een loos moment, niet lezen..........
maar borduren.
We zijn begonnen met een rechte lijn. Om te oefenen en te leren hoe je elk kruisje dezelfde kant op krijgt, want dat moet natuurlijk.





Nu de eerste randjes samen met mij bedacht zijn, verzinnen de kinderen meer en meer zelf randjes.
Voor de kinderen die het moeilijk vinden zelf te verzinnen, is er steeds meer te zien bij anderen die al meer randen hebben.



Steeds weer ben ik verbaasd over de handigheid van sommigen. 'Juf, ik wil hartjes'. En dan komen er hartjes.





 Of: 'Nu wil ik er nog rechte lijnen tussendoor, kan dat?'



Wat wordt het mooi hè?


Over een poosje komt er vast weer een nieuwe up-date!



zondag 13 oktober 2013

Vergetelheid......

Kijk, daar verlang ik naar.
Vergetelheid.....gewoon zijn, geleid worden.
Niet bedenken waarheen.
Gewoon, in de stroom der dingen.

Herfst is in de lucht.
Ik voel het en ruik het, ik proef het en zie het.



van het WWW.
Mijn ramen zijn gelapt, de kaarsen gaan weer aan.
En ik zit op de bank (te haken) en laat het gewoon gebeuren. Lange tijd dacht ik geen afscheid van de zomer te kunnen nemen. Stopte ik het idee dat de kachel weer aan moest en mijn elektrische dekentje in bed weer weg. Maar nu....laat maar komen. Ik doe mee. Ik heb een nieuw vest, mijn omslagdoek ligt klaar.....














Oblivion.......the act of forgetting, vergetelheid.
Niet voor niets past daar de tango bij.
Volledig verbonden, in stilte volgen.......Leiden en Volgen in volkomen harmonie.


Voor mij is dit muziek met een grote betekenis. (kies er alleen de mooie plaatjes uit....het is wel erg veel tango ;-))

http://www.youtube.com/watch?v=ls-sHmm39gI

Gidon Kremer, Oblivion van Astor Piazolla.

van het WWW. Als je het dan over tango hebt......
Dit is tango voor mij.


Ik zie en voel er van alles bij....ook een verstilde herfst.
De bladeren die dwarrelend van de bomen vallen.
Het mos dat vochtig en rijk de aarde bedekt.
De dingen komen en gaan zoals ze komen en ik volg, houd niet tegen.
En ondertussen blijf ik stevig staan.....of bewegen.....zelf. IK.


van het WWW

vrijdag 11 oktober 2013

Er zijn van die dagen......







Dan wil het niet, dan kan het niet en dan doe ik niet.
Deze week was zo'n week.......en daarom start ik maar met kleurrijke foto's. Het zijn geen woorden die een juf in haar mond moet nemen.....maar ik vond het een k*t-week. Tot vanavond.
Dat lag niet aan de kinderen hoor.....het lag aan alles wat er daar omheen gebeurt.

En toch, als ik terugkijk was er genoeg dat de moeite waard genoemd kan worden.

Maandag kreeg ik een dikke reep chocola. Het was de dag van de leraar geweest en een kind in mijn klas vond dat ik daarom een rapport verdiende, met die reep erbij. Jaha, zulke kinderen bestaan en die moet je koesteren.
Mooi is dat. Zij sprong een klas over en je ziet dat aan de spelling nog iets gesleuteld moet worden, maar kijk vooral naar mijn cijfers.
Omdat zij een klas oversprong heb ik natuurlijk wel het een en ander besproken.
Want wat betekent een 3,2 voor 'uit de klas gaan'? Je zou veronderstellen dat ik daar niet goed in ben.
Maar dat ben ik juist wel! Het was haar punt van kritiek, dat begreep ik maar al te goed.
Zie je ook mijn 10,9 voor salade maken? Ik wil wel eens een bakje overgebleven salade meenemen naar school en ben nooit te beroerd om daar iedereen van te laten proeven.......Ze vindt dat ik er buitengewoon goed in ben, in salades maken.
Voor schrijven heb ik een 8,9. Dat is net geen 9.....hm, daar baal ik dan weer van.
Maar die 3,2, daar heb ik echt iets van gezegd. Volgens mij heb ik een 10 voor 'uit de klas gaan'. Ik zag een grote glimlach toen ik dat zei. We begrepen elkaar.
Die 9,5 voor nakijken vind ik schromelijk overdreven, want dat zie ik zelf als een matige voldoende.



Ze gaf tevens een prognose.....die wil ik jullie niet onthouden.


Afijn, de week verliep zoals ik in het begin al aangaf. Tot gistervanavond.
Toen kwamen Zij en zij en zij en zij en buiten hen nog 2 vrouwen om samen te haken.
Het was gezellig, het zette me op een ander spoor en we zaten samen aan mijn grote tafel.
Daar is die tafel ook voor, om er vooral met veel mensen omheen te zitten.
Iedereen kent de Noordzee-steek nu en mijn huis is schoon (ja, er moet wel gepoetst worden voor ik bezoek kan ontvangen).
Of je nu een groep vrouwen om de tafel hebt zitten of met kinderen aan de slag gaat....ach, het maakt niet zoveel uit. De een komt stevig voorbereid binnen en gaat zelfstandig aan de slag, de ander vraagt hulp bij tellen, keren en nakijken. Met een goed begin ging iedereen weer naar huis, dat was immers het doel......
Ik vond het leuk. Zeker om vrouwen te ontmoeten die ik nog niet zo goed ken.
Fijn dat jullie er waren.

In het kader van de boel ordenen, maaide ik het gras vanmiddag. En wat zag ik in de voortuin staan?
Jazeker, een echte, speciaal voor mij. Met bewoner.......



Dus eh......behalve dat mijn week een k*t-week was, tel ik mijn zegeningen. Het slot was goed en morgen is er weer een dag.
Ja, echt!!!!



donderdag 3 oktober 2013

Worden wie je bent II

Toen Olle bijna 6 was, verhuisden we van Brummen naar Appelscha.
Hij groeide op in het bos en ging naar de Vrijeschool in Assen.
Daar kwam hij bij Joris in de klas.
Olle en Joris speelden veel samen, al waren ze enorm verschillend.
Ik herinner me dat Joris regelmatig kwam slapen en altijd zijn wolfshond-knuffel bij zich had. Zelfs in de zesde klas nog, nam hij die hond mee en als ik dan voor het slapen gaan even bij ze ging kijken lagen ze daar gebroederlijk naast elkaar. Met wolfshond.
Achter in onze tuin werd een boomhut gebouwd. Olle deed dat dan vol vuur, timmerde dat het een lieve lust was en Joris zat onderaan de ladder te spelen met een radio.
Olle was nogal van het doen, Joris meer van het voelen.......

De jongens groeiden op en hielden op de Bovenbouw in Groningen op dezelfde avond hun eindpresentatie.
Joris had zelf muziek gemaakt en gefilmd, Olle had een enorme hut getimmerd en gefotografeerd.

Na de Bovenbouw liepen hun wegen uit elkaar. Joris ging studeren in Amsterdam, stopte....begon weer en stopte weer. Olle ging naar de Warmonderhof in Dronten om boer te worden, maar alhoewel ik op zijn eindexamen-feest was (met praatje en al), belde hij twee weken later om te zeggen dat hij zijn diploma niet kreeg. Feitelijk hebben ze dus allebei die eindstreep niet gehaald.


Twee kinderen, twee levens, allebei goed. Geen van twee gebaande wegen bewandeld maar beiden blij met wat ze doen.

Een aantal weken geleden schreef de zus van Joris (zij is journalist) een stuk over Olle in de NRC next......


Wat ben je als moeder trots als je kind zegt: 'Ik verdien niet veel maar heb alles'.

En nu, nu is die andere moeder trots en ik met haar. Want Joris, haar Joris, dat muziekmakende kind van haar is genomineerd voor een Gouden Kalf,  hij heeft samen met iemand de muziek voor de film Wolf gemaakt.......

Beste MuziekDjurre de Haan voor De ontmaagding van Eva van End
New Cool Collective voor Toegetakeld door de liefdeGino Taihuttu en Joris Titawano voor Wolf



Nou ja zeg. Twee jongens. Twee levens...allebei goed in wat ze doen, allebei geworden wie ze zijn.
En wij....moeders.......ach, wat kennen we elkaar al lang. Wij zijn collega's en mailen even op en neer......Leuk hè? Fijn hè? Goed hè? Die Joris met zijn wolfshond-knuffel.....een nominatie voor de muziek van Wolf. En nee, wij hoeven die film allebei niet te zien roepen we lachend.

En Magda.....ik doe dit filmpje er ook nog maar even bij.
Het is al wel een paar jaar oud, maar je ziet zo goed hoe hij is.

Joris achterstevoren: Sir OJ.......

Ergens in het portret zegt Joris: 'Nee, ik kan er nog niet van leven, maar dat hoeft nu ook nog niet.
Ik bedoel, hoeveel geld heb je nodig in de maand?' 

Ach, in die zin lijken ze dan toch op elkaar.


JORIS EN OLLE





woensdag 2 oktober 2013

Over balanceren, balans vinden en in balans blijven.

van het WWW.

Het leven is balans vinden, balans behouden, balanceren.

Ik heb het naar mijn zin de in klas, al moet er veel besproken worden. Plagerijtjes.......over en weer.
Tranen om niks of een uitgelaten stemming. Vierde klas....

Ik weet het nog goed mijn vorige vierde klas, 6 jaar geleden.
Ik had een meisje in de klas met een uitgesproken billenpartij.
Zij was stevig, werkelijk stevig.
Op een dag kwamen de meiden me halen.
'Juf....... B. zegt dat ze een dik lijf heeft!'
Wat doe je dan als juf?
'Tja lieve schat, je bent niet echt een spijker ('nee, dat ben ik' riep een ander), maar wel waanzinnig prachtig..........'
'Als zijn woorden jou niet raken.....is het plagen snel voorbij. Moet ie weer wat nieuws verzinnen.'
Dus, draai je maar eens om......voorkant, achterkant, nog een keer je achterkant.........schud jij maar met je billen en zeg:
Jaha... heb je het goed gezien? En het is allemaal van MIJ!'

Dat hoort ook bij balans zoeken en vinden. Wat is van jou en wat van een ander? Waarmee laat jij je plagen en wat laat je langs je schouders afglijden? Wat wordt er gezegd en wat zou er eigenlijk bedoeld worden? Weerbaar worden, op tijd stop zeggen en soms niet zo heel zwaar tillen aan wat die ander zegt. 'Je kletst uit je nek.....' mogen ze bij mij in zo'n geval rustig zeggen.

Dagelijks check ik even hoe het er voor staat. Spreek ik uit dat ik het oprecht hoop te horen als er stille vervelende dingen gebeuren die verder gaan dan plagerijtjes.
En ondertussen blijven we gewoon ademhalen, pret maken, ruzie ook, goedmaken en lachen.
We lachen om elkaar (ja hoor, we lachen ook om mijn domme dingen en ik heb er veel) en delen ook complimenten uit. Eigenlijk lijken we even in een soort snelkookpan te zitten....in hoog tempo worden ze groot. O ja, en we werken ook nog. Hard hoor!

En ik? Pfff.....ik voel die herfst ook. Moet veel slapen en stevig staan. Balans vinden en balans behouden en dat is soms best even werken.

En over balans gesproken.....Deze heb ik al  lang in een mapje om ergens ooit bij een passend bericht te plaatsen......ik vind dat ik 'm nu wel kwijt kan. Of niet dan ;-)?

van het WWW.