vrijdag 29 maart 2013

De architect.

Het is een week geleden dat de Architect op school kwam.
Het is de vader van één van de kinderen en hij had een verhaal voorbereid en allerlei tekeningen bij zich.

De kinderen hadden vragen voorbereid die heel divers waren.

Zo was er een kind dat best architect zou willen worden, maar niet zo goed kan rekenen (dat vindt zij dan).
Of dat dan kon?

Natuurlijk wilden ze ook weten wat het mooiste gebouw was dat hij ooit gemaakt had, wat hij het moeilijkst vond, wat het leukst......

Er werden allerlei tekeningen op het bord gehangen (plattegronden, doorsnedes) en de Architect vertelde hoe je daar naar moest kijken.
De kinderen gingen ademloos mee in zijn verhaal. Toen hij tot slot foto's liet zien hoe het gebouw er dan werkelijk uit zag hoorde je ooooooooooo's en aaaaaaaaaa's. Het ging toch echt, en dat bedoel ik niet oneerbiedig, over een  'gewoon'rijtje huizen.

Het mooiste deel van het verhaal kwam toen hij grote foto's op het bord plakte.

Hij vroeg de kinderen wat ze zagen en vertelde later waar het was.


Het zijn huizen die dicht op elkaar liggen aan de kust in de Verenigde Staten. Het is fijn dat ze zo dicht op elkaar liggen, want het kan daar echt hard waaien. Het hele gebouw is van hout gemaakt dat uit het bos komt dat je op de achtergrond ziet en elk huis heeft zicht op zee......
En het hele gebouw past goed in de omgeving want het heeft wel iets weg van een rots.

De kinderen konden helemaal mee in zijn verhaal. Wat fijn dat er zo'n kunstzinnige architect in de klas was.

Vervolgens liet hij een foto zien om uit te leggen dat je soms iets kunt zien dat zo op het oog echt niet mooi is.



Het is een gebouw, ook in de Verenigde Staten waar professoren nieuwe medicijnen maken (ja, ik was ook gewoon kind in de klas). Het gebouw is dicht en recht en dan spreekt dat niet gelijk tot de verbeelding.
'Maar doordat het gebouw zo saai is, zie je wel goed dat de Oceaan op de achtergrond ligt. Dat is dan wel mooi'.

Daarna liet hij een foto zien van de andere kant van het gebouw. Vanuit de Oceaan-positie als het ware. Dat was deze.

Je zag dat dat stijve gebouw allemaal ramen had. 'Het is vast fijn voor die professoren dat zij de hele dag naar de Oceaan kunnen kijken toch?'

Maar het wonder kwam daarna. Bij ondergaande zon gebeurde er iets met die geul in het midden, waar water door stroomde........

Daar stond een man naar mijn hart te praten. Er was geen kind meer dat het gebouw van het eerste plaatje nog lelijk vond. 'Dus soms is iets, dat je in het begin niet mooi vond ineens prachtig als je langer kijkt.'


Dat is haast tegelwijsheid:

**SOMS KAN IETS PRACHTIG WORDEN ALS JE LANGER** KIJKT.

Het meisje dat niet zo goed kan rekenen werd ook nog helemaal gerust gesteld.
' Er zijn architecten die heel kunstzinnig zijn en prachtige gebouwen maken, daar hoor ik wel bij denk ik en dan ga je naar een andere architect die heel goed rekenen kan en vraagt of hij het wil doorrekenen'. Wat een mooi voorbeeld om over door te praten (en dat deden we natuurlijk. Wat heb jij een ander te bieden en waarbij kun jij wel wat hulp gebruiken?)

Dit bezoek was veel meer dan een man met een beroep die daar over kwam vertellen. Het was ook een filosofie-les...........

Toen tot slot een kind vroeg vroeg wat hij zo leuk vond aan zijn beroep zei hij niets over 'fijn om te tekenen of te ontwerpen'. 
'Een architect maakt een gebouw omdat iemand dat vraagt. Ik vind het fijn om samen met anderen plannen waar te maken'.
Wie wil dat nu niet?

1 opmerking:

  1. Oh als de zon dan ondergaat, dan heeft het zelfs bijna iets magisch, mooi blogje weer

    BeantwoordenVerwijderen