zondag 31 maart 2013

NUTTIGE HANDWERKEN VOOR MEISJES!

Mijn moeder handwerkte zich suf. Zelfs in het Hospice zat zij nog hele nachten telefoonhoesjes van vilt te maken, begon ze nog een muts voor Olle maar kwam het allemaal net niet meer af.
Al haar handwerkspullen zijn nu zo onderhand bij mij en regelmatig vind ik tussen lapjes vilt zomaar ineens een tasje, zakje of iets anders.....
Van wie hebben wij dat toch, die ongebreidelde drang om te moeten handwerken? Nu en dan iets groots te moeten maken, maar vaker iets kleins? Na minstens 100 tasjes en zakjes (ik doe dat ook) zou je denken dat je daar wel klaar mee bent toch?

Het is een klus om al haar spullen te sorteren en ergens in dat kleine huisje van mij een goede plek te geven (noem het een Herindeling). Ik vind mijn huis vaak groot genoeg, maar soms zou ik zo'n heel groot oud pand willen hebben, waar zo'n oude scheikundekast in past waarin ik  al mijn schatten en geschiedenis prachtig, doch sober, zou kunnen tentoonstellen. Zo'n groot, ietwat pakhuis-achtig pand met grote kale muren, waar verder weinig in zou staan, zodat het robuuste goed tot zijn recht zou komen. Nee, ik zou het verder niet volstouwen met planken, lades, kastjes en decoreren met ditjes en datjes (dit laatste zeg ik ter geruststelling van anderen, want na een poosje zou ik dat heel voorzichtig toch wel doen ;-))
Afijn, ik heb niet zo'n huis en dus moet ik schuiven van boven naar beneden, dozen leegruimen, dingen wegdoen en vind ik van alles.

Zo ligt er nu al weken een document op mijn tafel waarvan ik niet weet wat ik er mee moet. Het zal wel weer een mapje worden, dat op een plankje, in de kast, op het zoldertje komt te liggen. Mijn moeder heeft er ook nog op geschreven: 'Indien geen belangstelling, dan vernietigen'. Gelukkig, we hebben de vrijheid.


Kijk, dit heb ik al jaren in mijn bezit.
Een merklap uit 1911 (volgens mij had ze best iets meer kunnen doen) van mijn grootmoeder. Zij was toen 13 jaar en ik  heb altijd gedacht: half af, het was haar hobby vast niet........

In vierde klassen nam ik het vaak even mee naar school (je borduurt dan kruissteken). Als 'dingetje', om de kinderen te laten zien.
Vervolgens lag het dan weer jaren ergens. Ik kwam het tegen bij de Herindeling.

Maar op mijn tafel ligt dus iets anders, en dat is dit, een diploma van mijn grootmoeder.


Haar Akte van Bekwaamheid voor huis- en schoolonderwijs in de nuttige handwerken voor meisjes.
Behaald toen ze net 17 was. Da's jong.
Er staat op dat het in Groningen ondertekend is, maar mijn oma woonde in Hengelo (O). Zou het examen daar in Groningen hebben plaatsgevonden?
Dat is dan toch een hele reis geweest voor een grietje van 17.
Ik vroeg me af waarom het drie papieren waren. Een officieel document en twee, simpeler, varianten daarop.

Is het logisch om te bedenken dat er toen nog geen kopiëer-apparaten waren en je gewoon twee extra exemplaren meekreeg?
En waarom zit dat onderdeel: 'Nader beschreven in Programma I 'er niet meer bij?

En, als je 17 bent en dit diploma haalde wat mocht je dan? Was je dan handwerk-juf? Wilde ze dat graag worden? Het was wel een brei- en verstel-oma, maar ik wist niet dat ze er een diploma voor had behaald. Ze naaide wel alle overhemden voor haar drie zoons, met een ongelofelijk precisie, maar dat weet ik natuurlijk uit overlevering. Daar had ze dus een diploma voor gehaald.

Ik probeer me te verdiepen in haar leven. Ze was 17. Ze wist nog niet dat ze vier kinderen zou krijgen, drie jongens en een meisje. Ze wist nog niet dat de Tweede Wereldoorlog zou uitbreken en ze, tijdens het bombardement van Hengelo, haar jongste zoon zou verliezen. Ze wist ook niet dat ze 6 kleinkinderen zou krijgen.....waaronder ik. Zo'n bijdehand kind dat altijd alles zou willen weten........ (als we uitbesteed werden, ging mijn zus altijd naar haar en ik naar mijn andere oma. Ze vond mij maar lastig zei mijn moeder later)

Ik heb het eeuw-oude nietje uit het document gehaald....moet je kijken.....dat was nog eens een document:



Wat een prachtig watermerk. Ik denk aan het laatst behaalde diploma hier in huis, het Havo-diploma van Pontus. Het komt er niet in de buurt zeg!

 Nu ja, als we dus onze handwerk-drang ergens vandaan hebben zal het van mijn oma Riek zijn.Ik zal het document in een mapje doen. Laat het nog even liggen in de kamer, maar ik heb er in elk geval over geblogd en al in een soort van virtuele kast gestopt. In het echt zal het op zolder belanden en hier toch eigenlijk ook. Met het schrijven van nieuwe blogs, zal het hier, van de eerste pagina verdwijnen en richting 'zolder' gaan.Hier gaat dat vanzelf, in het echt moet ik het doen.


O ja......in de la waarin dit waarschijnlijk zal belanden vond ik iets anders.
Ik zag ooit in een boek een merklap die ik beslist wilde maken. Ik maakte er kopieën van en in die la lag hij nog steeds. Wil 'm nu maar ECHT gaan maken.
Wie weet is er iemand die weet uit welk boek dit afkomstig is? Of is er iemand die zegt:'Die is leuk die wil ik ook wel? Laat het me maar weten.
Een schapen-merklap

En als iemand weet hoe je eieren in de sneeuw verstopt zonder voetstappen achter te laten hoor ik het ook graag!





vrijdag 29 maart 2013

Een nest met een ei!



Afgelopen week was er een jarige in de klas. Ze had een heerlijke traktatie en ik heb 'm vanmorgen ook gemaakt. Simpeler kan niet....

HET GAAT ALS VOLGT (kun je morgen nog boodschappen doen....)

NODIG:
Rice Krispies
Grote reep chocola
Chocolade eitjes (die net echt lijken)
Cake-vorm-bakjes



Smelt de chocola  in een badje van Marie. Eenmaal gesmolten doe je er flink wat rice krispies doorheen. Door de neutrale smaak van die rice krispies wordt de smaak minder zoet. Je doet twee flinke eetlepels in een cakevormpje en tot slot? Eitje erin (of twee kleintjes, maar die waren uitverkocht) O ja, geen eitje in folie ;-)












De architect.

Het is een week geleden dat de Architect op school kwam.
Het is de vader van één van de kinderen en hij had een verhaal voorbereid en allerlei tekeningen bij zich.

De kinderen hadden vragen voorbereid die heel divers waren.

Zo was er een kind dat best architect zou willen worden, maar niet zo goed kan rekenen (dat vindt zij dan).
Of dat dan kon?

Natuurlijk wilden ze ook weten wat het mooiste gebouw was dat hij ooit gemaakt had, wat hij het moeilijkst vond, wat het leukst......

Er werden allerlei tekeningen op het bord gehangen (plattegronden, doorsnedes) en de Architect vertelde hoe je daar naar moest kijken.
De kinderen gingen ademloos mee in zijn verhaal. Toen hij tot slot foto's liet zien hoe het gebouw er dan werkelijk uit zag hoorde je ooooooooooo's en aaaaaaaaaa's. Het ging toch echt, en dat bedoel ik niet oneerbiedig, over een  'gewoon'rijtje huizen.

Het mooiste deel van het verhaal kwam toen hij grote foto's op het bord plakte.

Hij vroeg de kinderen wat ze zagen en vertelde later waar het was.


Het zijn huizen die dicht op elkaar liggen aan de kust in de Verenigde Staten. Het is fijn dat ze zo dicht op elkaar liggen, want het kan daar echt hard waaien. Het hele gebouw is van hout gemaakt dat uit het bos komt dat je op de achtergrond ziet en elk huis heeft zicht op zee......
En het hele gebouw past goed in de omgeving want het heeft wel iets weg van een rots.

De kinderen konden helemaal mee in zijn verhaal. Wat fijn dat er zo'n kunstzinnige architect in de klas was.

Vervolgens liet hij een foto zien om uit te leggen dat je soms iets kunt zien dat zo op het oog echt niet mooi is.



Het is een gebouw, ook in de Verenigde Staten waar professoren nieuwe medicijnen maken (ja, ik was ook gewoon kind in de klas). Het gebouw is dicht en recht en dan spreekt dat niet gelijk tot de verbeelding.
'Maar doordat het gebouw zo saai is, zie je wel goed dat de Oceaan op de achtergrond ligt. Dat is dan wel mooi'.

Daarna liet hij een foto zien van de andere kant van het gebouw. Vanuit de Oceaan-positie als het ware. Dat was deze.

Je zag dat dat stijve gebouw allemaal ramen had. 'Het is vast fijn voor die professoren dat zij de hele dag naar de Oceaan kunnen kijken toch?'

Maar het wonder kwam daarna. Bij ondergaande zon gebeurde er iets met die geul in het midden, waar water door stroomde........

Daar stond een man naar mijn hart te praten. Er was geen kind meer dat het gebouw van het eerste plaatje nog lelijk vond. 'Dus soms is iets, dat je in het begin niet mooi vond ineens prachtig als je langer kijkt.'


Dat is haast tegelwijsheid:

**SOMS KAN IETS PRACHTIG WORDEN ALS JE LANGER** KIJKT.

Het meisje dat niet zo goed kan rekenen werd ook nog helemaal gerust gesteld.
' Er zijn architecten die heel kunstzinnig zijn en prachtige gebouwen maken, daar hoor ik wel bij denk ik en dan ga je naar een andere architect die heel goed rekenen kan en vraagt of hij het wil doorrekenen'. Wat een mooi voorbeeld om over door te praten (en dat deden we natuurlijk. Wat heb jij een ander te bieden en waarbij kun jij wel wat hulp gebruiken?)

Dit bezoek was veel meer dan een man met een beroep die daar over kwam vertellen. Het was ook een filosofie-les...........

Toen tot slot een kind vroeg vroeg wat hij zo leuk vond aan zijn beroep zei hij niets over 'fijn om te tekenen of te ontwerpen'. 
'Een architect maakt een gebouw omdat iemand dat vraagt. Ik vind het fijn om samen met anderen plannen waar te maken'.
Wie wil dat nu niet?

donderdag 28 maart 2013

Uit een andere tijd: bloemenkinderen!






Samen met twee andere moeders (ik was toen alleen nog moeder op school) maakte ik ooit voor een bazar dit boekje. We verkochten er veel en het lag ook in dè speelgoedwinkel van Assen, Rozemarijntje.
Een vriendin van mij woonde in Zeist kwam af en toe in Drenthe en vertelde me dat ze zo'n leuk simpel boekje had gekocht, van de school van mijn kinderen.....Of ik het kende! Dat was dit boekje, maar ze had het voorwoord niet gelezen ;-)




We maakten het ouderwets met tekeningen, op de type-machine en schreven ook met de hand. Het werd voor ons gebonden bij een drukker en wij schilderden en knipten rondjes en plakten die stuk voor stuk op de voorkant. Dat waren nog eens tijden. Volgens mij is het wel 15 jaar geleden. (Toen had ik nog niet eens een computer!!)

Ik bladerde er doorheen en zag weer een oud patroontje. Hier is het, het kwam van mijn hand.

Dit zijn de oude expemplaren (uit een jaarfeestdoos opgevist) Het mutsje is een beetje anders en ik hoop dat je snapt hoe dat zit.....Midden-achter loopt een naadje.
Nu ik zoveel gesponnen wol heb, maak ik geloof ik maar een paar 'schapenpopjes'. Beetje grijs, beetje wit......mutsje op en straks in het najaar met een takje bloeiende hei in hun armen.
Want dat is denk ik het leuke aan deze simpele popjes, je schuift ze zo een bloemetje in hun armen.

Natuurlijk kun je ze ook een ogenlijn en oogjes geven. Ik geloof dat ik daar nu voor zou kiezen.
In de tijd dat ik ze maakte waren mijn kinderen nog heel klein en voldeden deze prima.

Ik ben benieuwd of iemand ze gaat maken. Als je wilt, stuur me dan een foto van jouw eigen vrije invulling van dit patroon, wie weet kan ik ze dan een keer bundelen in een blog. Dat lijkt me leuk. Jullie hebben vast ideeën die ik niet bedenk......

woensdag 27 maart 2013

met Hoofd en Hart en Handen........





Koud en helder......licht en vrolijk.
Daar gingen we.......









Dit Chinees gezegde kwam ik ooit tegen op Pinterest.
Wanneer je met de kinderen  de natuur in gaat, is dit wat je doet.
Je kunt ze de eerste groene blaadjes van het speenkruid laten zien, de knoppen van de eik, of de kievit op het land.........maar zij moeten zelf binnentreden. 

En dat? Dat doen ze  volhoofdig, - hartig en -handig.
Ze vertellen en weten, leren en kunnen, lopen en houden vol. Dappere kinderen met een blij gemoed.

Het was een gouden dag of beter: Een Gouden Dag.

Voor de woorden moet je vandaag bij haar (klik) zijn, ik volsta met de plaatjes. Fijn dat je mee was Hannah!





In stilte lopen om over je Allerfijnste dag na te denken. Een vlonderpad langs het Deurzerdiepje.
Daarna mochten ze die dag beschrijven aan het kind dat naast hen liep. Ik luisterde in stilte. 





En dan.....ineens......KIJK! ('Ze zijn tam hoor juf, ze staan hier altijd'..........en toch voelde het als een cadeautje.)

Juf.....kijk, is dat een echte vos geweest? Al die aandacht voor de vos (heel goed kijken), maakte dat de hond ook kwam kijken. Ze vonden het een prachtig beeld. Hadden wij dat zo opgemerkt? Ik in elk geval niet.                 

Het laatste stukje werd door sommigen als pittig ervaren. Zou het hebben geholpen dat we de meters geschat hebben en minstens tot 400 hebben geteld? Toen waren we er  (bijna!)


Van breien is het niet gekomen........










dinsdag 26 maart 2013

De pahadehen op-up-date



De eieren zijn klaar. Dank zij de eenvoudige kras-maar-raak-techniek op warme eieren was het niet eens heel veel werk. Kleurig en simpel.
Nodig: Stockmar-krijtjes

en een theedoek op schoot.


Goed onthouden hoeveel eieren er verstopt worden ;-). Vroeger zei mijn vader altijd dat hij het vergeten was en liepen wij uren en uren later nog maar weer een rondje door de tuin, want je wist maar nooit.


De pahadehen op.......de lahanehen in......


Morgen gaan we een wandeling maken, een vrij lange wandeling. Er is een brief mee naar huis gegaan waarin staat dat de kinderen goede schoenen en jassen aanmoeten, een muts mee en handschoenen en een klein rugzakje met brood en drinken. Het voelt als een feestje en het is best ver. Een kilometer of 6 is het wel denk ik en ik loop samen met een moeder. Ze belde vanmiddag, of ik de weg precies wist. Nee, precies weet ik het niet, maar ik denk dat we er wel komen. 



De schaapskooi van Balloo is onze bestemming. We willen bij de lammetjes kijken. Na onze huizenbouwperiode, het vilten en breien en haken van de muts is wol wel een beetje 'ons ding' geworden in de klas. En omdat het schoolthema van de Stille Week is: 'Lente, nieuwe dingen en een nieuw begin' lijkt het me heerlijk om samen naar de lammetjes te gaan.


De oude schaapskooi die 2 jaar geleden volledig is afgebrand. De schapen hebben nu een tijdelijke behuizing, maar de schaapskooi (klik) wordt herbouwd.

Vandaag was een kind een beetje ziek. Zij is nog niet zo lang in onze klas. Ze is een klas 'overgesprongen' en moet flink aan de weg timmeren om aan te tikken.
Hoe prachtig verzonnen de kinderen dat er dan maar een bolderkar mee moest.....en dat ze die bij toerbeurt zouden trekken. Ze regelden het met de kleuterjuf en ik was trots op het plan.
Maar ja.......die kar moet natuurlijk ook terug naar school.........
Ouders zullen morgen zorgen voor de terugreis, mijn auto parkeren we voor schooltijd al bij de schaapskooi en er is dan vast wel een auto die een bolderkar mee terug kan nemen.
Je begrijpt het al, prachtig idee en juf  is na schooltijd druk met bellen.

Op het allerlaatste moment bedenk ik me dan dat het ook wel heeeeeeeeeeel leuk is om eieren te gaan verstoppen bij de schaapskooi. Ik ben niet zo goed in schema's en planningen, bedenk altijd van alles op het laatst. En dus langs de Balloohoeve voor verse eitjes. Zo vers dat we ze onder de kip vandaan halen.
Ze zijn prachtig, er zit zelfs een groen ei bij. Weer bellen, want ik heb er maar 14...... Een moeder heeft er nog 12 van haar kippen en dus hebben we genoeg. Nee, zij versiert ze ook nog wel.



Ik vraag wel wat van ouders. Ze moeten maar even meebewegen en dat doen de meesten ook gewoon. Dat geeft een extra sfeer in de klas. Cake bakken? Ja hoor (we hebben er 4 morgen, mmmmm) en dus geen tijd voor het maken van de soep voor donderdag? Ja hoor, gebeurt ook! O, en die bolderkar? Er is een ouder die wel twee keer wil rijden en ja hoor, hij neemt ook thee en koffie mee........

De meeste kinderen kennen de schaapskooi van Balloo en de hei op hun duimpje. Als ik er op een zonnige zondag wandel kom ik er zeker een paar tegen. En toch vinden ze het  dus helemaal een super-uitje.




Weet je wat ze nu het liefst willen morgen?
Ze willen hun breiwerk meenemen en bij de lammetjes gaan breien. Moet ik dan toch de herder maar niet even bellen dat we komen? Het is dat ik geen foto's van de kinderen plaats op deze blog, maar het lijkt me een prachtig tafereel morgen. Ik doe verslag!

maandag 25 maart 2013

De Palmpaas-stok.


Een soort van spijt heb ik.
Ik heb in een vorige blog gezegd dat ik jullie op de hoogte zou houden van alle gebruiken rond Palmpasen.
En eigenlijk, met het lopen van die optocht vrijdag en de Palmzondag gisteren ben ik alweer verder.
Staan er alweer nieuwe activiteiten op het programma.
Maar ja.....ik heb het gezegd. En dus doe ik het ook.
Behalve het bovenstaande, kom ik er  niet uit en kom ik er ook niet helemaal achter.
Wat is nu de symboliek achter de Palmpaasstok?
Ik vind van alles op verschillende sites, maar niets is eenduidig.
Goed, ik vertel jullie wat ik ervan weet en onthouden heb.

De Palmpaasstok zou je als een heidens symbool kunnen zien. In vroeger tijden ging men met fakkels en takken rond de akkers om zegen te vragen, een goed jaar, vruchtbare grond en een goede oogst.
In de kerkelijke traditie zou je het als kruis kunnen zien waaraan Jezus gekruisigd is. Maar niet alle Palmpaasstokken hebben de vorm van een kruis.Het kan ook een stok met een rond rad zijn of een gaffelvormige stok. Eigenlijk is dat per streek verschillend.

De cirkel die je op het kruis kunt maken zou symbool staan voor de zon, of voor de eenheid.....zonder begin of eind. Het wiel van het leven.

De stok wordt omwikkeld met gekleurd papier.
Rood voor het bloed (in sommige streken worden er alleen rode propjes op de stok geplakt), wit voor de reinheid of de verrijzenis uit de dood en groen voor het nieuwe leven.....maar dat doet lang niet iedereen.

Het haantje zou voor het begin van de nieuwe dag kunnen staan, maar ook voor het verhaal waarin Jezus zijn dood voorziet en de trouw van zijn volgelingen in twijfel trekt. Hij zegt tegen Petrus: 'Voordat de haan drie maal kraait zul je drie keer gezegd hebben dat je mij niet kent'. Petrus ontkent dat, maar het gebeurt wel.
En het haantje is van brooddeeg gemaakt. Heidens gezien staat het voor kiemkracht en groei en in de kerkelijke traditie staat het voor het laatste avondmaal dat Jezus had met zijn discipelen.

De eieren staan natuurlijk voor het nieuwe leven en het gedroogde fruit? Is dat nu iets van de Vrijeschool?
Ik weet dat ik als kind ook wel een optocht liep met een ketting van schuimpjes.......
De kinderen krijgen bij ons 2 chocolade-eieren in hun netje. Ik las dat het er soms 12 zijn, de 12 discipelen van Jezus. Dat hadden ze vast leuk gevonden.

Buxus wordt ook veel gebruikt, of in het midden op het kruis, of in de staart van het haantje.Nieuw leven, de lente of als vervanging van de Palmtak, waarmee Jezus welkom werd geheten in Jeruzalem (Hosanna....)

Meestal lopen kleuters met een stok met een rond hoepeltje. Juist omdat het kruissymbool nog niet bij die leeftijd past. Daarnaast is het bij ons zo dat moslim-kinderen ook niet met een kruis lopen. De Koran spreekt niet over de kruisiging. In hun geloof is het anders gegaan. Jezus is gestorven en naar Allah gegaan, maar niet gekruisigd. Zij lopen mee, zingen mee, maar hebben een stok met een hoepeltje. Waarom dat ene kind een andere stok heeft weten de kinderen niet, het is gewoon zo. Ergens in de hoogste klas zullen we het daar vast eens over hebben.









Een ding is zeker.....de kinderen vinden het heerlijk om hùn Palmpaasstok te maken. In mijn planning denk ik dat dat we er een uur mee bezig zijn, maar de kinderen kunnen er de hele ochtend mee vullen. Gelukkig hadden we al eerder geregen en de broodjes gebakken en waren we dan toch op tijd  klaar voor de optocht.
Wat je merkt is dat kleuters en eerste klassers nog helemaal opgaan in het lopen met hun stok. We hebben er vorig jaar  over gesproken tot welke leeftijd je nu een optocht loopt. Wij hebben de grens bij klas 3 gelegd en nu weet ik weer waarom: er werd veel gegeten en eigenlijk te weinig gezongen. Klas 4 en 5 stond ons ergens aan de route met een hele grote Palmpaasstok  toe te zingen en klas 6 zorgde ervoor dat we veilig de straat konden oversteken.
De kinderen vonden het fijn zo met iets van henzelf rond te lopen en zelf te mogen bepalen wanneer er wat gegeten werd.......en die symboliek? Natuurlijk vragen sommige kinderen er naar en spreken we daarover, maar voor hen is het toch voornamelijk een vrolijke zing- en snoep-optocht en dat is het natuurlijk ook.



Yellow and green.........

Het zal toch een keer gebeuren?
Toch?

zondag 24 maart 2013

Op is op en weg is weg.



Ach, natuurlijk heb ik mijn leven lang veel 'ge-hand-werkt'.....maar het begon pas echt toen mijn kinderen geboren waren. Nu kon ik eindeloos truitjes breien, gekke broeken en jassen maken en helemaal 'los' gaan.

Voor Sinterklaas maakte ik ooit  een rond rood kleed met witte stippen en dus ook kussentjes op de stoeltjes werden rood met witte stippen, ik maakte  poppendekentjes en -kleertjes, dekbedhoezen en schooltassen, alles voor de Jaarfeesttafel.......
En ik  naaide dus hele garderobes bij elkaar.

Nu ben ik ben nooit een groot naaister geweest. Ik was vooral slim denk ik. Ik had een aantal standaardpatronen en  maakte standaard-pofbroeken (er moesten immers stoffen luiers inpassen met stevige wollen broeken daar overheen) van gekke stofjes. Toen al was ik gek op gebloemde gordijnstoffen. Ik maakte die broeken ook dubbel (dus twee keer van verschillende stofjes), binnenkant en buitenkant. Het voordeel was dat het er altijd mooi afgewerkt uitzag, maar uiteindelijk was het gewoon om slim te zijn. Bij jassen (eenvoudig T-model) deed ik dat net zo.

En natuurlijk werd ik veelvuldig gecomplimenteerd met zoveel nijverheid. Mensen vonden het prachtig en zo origineel ook en hoe bedacht ik dat toch allemaal. Natuurlijk was dat leuk om te horen, maar als ze me dan ook nog prezen omdat ik daarmee zoveel geld bespaarde zei ik altijd iets van: 'Ja, ja' en 'Ach dat valt wel mee'. Want als ik de diepe kast op mijn zolder opentrok, dan lag die vol met alle mogelijke materialen. Met al die lappen die ik voor weinig op de markt had gekocht (nee, echt: koopjes), met wol, kralen, knopen en vilt.........allemaal noodzakelijk als je veel handwerkt, maar op het moment suprème, als een vestje voorzien moest worden van knopen, bleek ik net niet dàt te hebben wat ik in mijn hoofd had. Ik vertelde dus nooit dat ik waarschijnlijk voor meer geld in mijn kast had liggen dan een goede gevulde Oilily-garderobe ooit zou kosten (of kleding van Westfalen-stoffen.....beetje de 'Sofen-Oilily' van die dagen, tenminste in Zutphen waar ik toen woonde en dat zijn mijn woorden, ik wil er niemand mee kwetsen ;-) en in tweede-hands kledingtassen zaten ze volop, want de kwaliteit was prima....en mijn kinderen liepen daar dus ook in, pfff..)


Ik dacht daar aan toen ik gisteren met mijn schatten uit 'de Winkel' aan het Vrouwjuttenland (mooie naam)  in Delft kwam. Alweer mijn knopen-voorraad aangevuld, omdat dat ene knoopje nog mooier was dan al die knoopjes die al in mijn bakje zaten. En nou ja, een paar knoopjes meer........ En toen ik zo al heel wat knoopjes verzameld had, zag ik ineens Madelief-knoopjes, tja ;-)
 En natuurlijk rekende ik een behoorlijk bedrag af, meer dan ik mezelf bedacht had.






Nog een keer de Winkel, ook een beetje voor Arnika.

En nu is het een dag later en nu, ja hoe zeg ik dat........krijg ik ineens een 'opruim-gevoel' ....een eenvouds-gevoel.....een hergebruik en re-cycle- gevoel.




Ik ben natuurlijk weer aan de haak, maar ditmaal maak ik restjes op (en koop er niets bij). Allemaal restjes zijde en wol, katoen en mengsels daarvan, waarvan ik hemdjes en truitjes maakte in een ver verleden. Het resultaat ziet er een beetje saai uit, maar ik ga er nog iets mee doen.Als het  Dingetjes zijn geworden doe ik ze in een verfbadje. Verschillende vezels zullen verschillend aankleuren en komen  dan (denk ik) als een verrassing uit de pan. Ik hoef er niets nieuws voor aan te schaffen, knoopjes en bandjes heb ik immers genoeg. Wat geeft dat een goed gevoel.
Helemaal tevreden zit ik dus op de bank en zie de rest-bolletjes kleiner worden. Op is op en weg is weg, wat een heerlijkheid en wat ben ik lekker zuinig bezig......



Terwijl ik zo tevreden aan het werk ben, bekruipt me alleen één onrustig gevoel. Ik hoop maar dat ik er na het verven het juiste knoopje bij heb..........

zaterdag 23 maart 2013

Pak de vrijheid in het Westen...

Omdat Lief eigenlijk wat moest werken hebben wij het nuttige en aangename tot een dagje weg gecombineerd. Daardoor zagen wij in één dag erg veel Randstad. Een impressie!
Amsterdam.....pak de vrijheid.....Dat is voor ons, Noorderlingen niet te begrijpen toch?



Den Haag


Delft, speciaal voor mij.


DAAROM! retro-knopen, bandjes en andere flauwekulletjes.



En niet te vergeten.....Scheveningen, voor de beste visboer op de Visafslag

DAAROM!


En de zee? Koud, kouder en koudst. Maar wel fijn om te zien....want hoe druk ook in het Westen, die zee geeft wèl dat gevoel van vrijheid!



 En aan het eind van de dag samen terugrijden naar Oosterbeek, de drukte achter ons latend.....dat geeft ook gevoel van vrijheid.